Οι θρύλοι του Έθνους (η εθνική μας μαστούρα)

Γράφει σε ένα άρθρο του το zougla.gr (τα σχόλια εντός παρένθεσης δικά μου):

Η πτώση της Πόλης γέννησε θρύλους που μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων,(..μεγαλώνει μεγαλώνει..γεράαααα παιδιά) γέννησε ήρωες που λάμπρυναν το ιστορικό μεγαλείο του Έθνους(του ποιού; ), γέννησε διδάγματα που κράτησαν «ίσια τη ρότα» του ελληνισμού (αν ο  ελληνισμός ήταν καράβι θα ήταν στον πάτο της θάλασσας) και κράτησε άσβεστο το μελάνι του κοντυλοφόρου για να γραφτούν νέες σελίδες στην μακρόχρονη ιστορία ενός προαιώνιου Έθνους (ο συγγραφέας ξεχνάει πως οι Έλληνες ουδέποτε υπήρξαν «έθνος» με τη σημερινή σημασία του όρου πόσο μάλλον «προαιώνιο»).

Το σύμβολο του Βυζαντίου (το οποίο ήταν η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και καμία σχέση δεν είχε με αρχαία Ελλάδα) ζωντανεύει με τη μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα, του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», όπως λένε οι θρύλοι, που έπεσε με το σπαθί στο χέρι στην πύλη του Αγίου Ρωμανού (ήταν καλός ήταν χρυσός είχε τις χάρες όλες κορίτσια..).

Ο αυτοκράτορας δεν παρέδωσε την Πόλη αλλά, ως άλλος Λεωνίδας, έπεσε υπερασπιζόμενος τα όσια και τα ιερά(είμαι σίγουρος πως τους είπε ‘turks come and get it motherfucka’). Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, η ψυχή του Ελληνισμού, με την υπέρτατη θυσία του εξάγνισε την εθνική συνείδηση, ενσάρκωσε και συμβόλισε τη συνείδηση χιλιάδων χρόνων Ιστορίας ( όλα αυτά τα έκανε ένας ρωμαίος αυτοκράτορας για χάρη του ανύπαρκτου εκείνη την εποχή ελληνισμού).

Σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας της Πόλης από τους Τούρκους, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αγωνιζόταν ως απλός στρατιώτης με θάρρος και ανδρεία στα τείχη (όπως ο Σταλόνε στο Ράμπο: το πρώτο αίμα).

Το παράδειγμά του έδινε θάρρος στους άλλους στρατιώτες, που ξεπερνούσαν τους εαυτούς τους στην υπεράσπιση της Βασιλεύουσας.

Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

Όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αντιλήφθηκε ότι οι Τούρκοι είχαν μπει στην εσωτερική πλευρά των τειχών από την Κεκρόπορτα, έβγαλε τα βασιλικά του ρούχα και όλα τα σύμβολα της αυτοκρατορικής του εξουσίας (μέχρι και τις βασιλικές ζαρτιέρες ξεφορτώθηκε), και παίρνοντας ένα σπαθί και μια ασπίδα κατευθύνθηκε στην Πύλη του Ρωμανού για να αγωνιστεί μέχρι θανάτου. Σε μια μάχη χαμένη για την Πόλη, αλλά κερδισμένη για το θρύλο του (τότε είναι που θα γεννήθηκε η θρυλική ατάκα : ‘που πας ρε Καραμήτροοοοοοοο‘ ).

Αυτόν τον θρύλο, που λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Οθωμανούς, Άγγελος Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε(ο άγγελος ήταν λιγάκι μαστουρωμένος γιατί το αρχικό σχέδιο ήταν να μαρμαρώσει τους τούρκους και να τους κλείσει στην σπηλιά). Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς»(πετώντας τάπες σε κουβάδες μέχρι να ωριμάσει το ουίσκυ 200 ετών) να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, «το πλήρωμα του χρόνου», που ο ίδιος Άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει του Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να τους κυνηγήσει μέχρι την Κόκκινη Μηλιά.(μμμμ.. μήπως να του δώσει κάτι πιο σύγχρονο γιατί με σπαθί αυτός με πυραύλους οι Τούρκοι θα είναι λίγο άνιση μάχη; ) Στη μάχη που θα γίνει, οι Τούρκοι θα νικηθούν και «θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους»(γι’αυτό πρέπει να μάθουμε σε όλα τα μοσχάρια να κολυμπάνε μην χάσουμε κανένα από πνιγμό ε; εκτός κι αν προσλάβουμε τους διασώστες του bay-watch για κάθε στάβλο).

Ο θρύλος προσθέτει ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, για να χτίσουν την είσοδο της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειές τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο Άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του θεού για να τον ξυπνήσει (αντί να βοηθήσει ο θεός τους καλούς βυζαντινούς να νικήσουν βοήθησε τους οθωμανούς-μήπως και ο θεός τα τσούζει πού και πού; ).

———————————————-

Παρακαλώ εν έτη 2009 να χαμηλώσουμε τους τόνους της εθνικής μας σχιζοφρένειας πως ο σημερινός νεοελληνικός πολιτισμός αποτελεί απευθείας απόγονος του αρχαίου ελληνισμού σε συνδυασμό με την εβραϊκή παράδοση.

Δεν είμαστε γονιδιακά απόγονοι των αρχαίων ελλήνων ούτε της εβραϊκής φυλής.  Ουδέποτε υπήρξε ελληνορθόδοξος πολιτισμός και ουδέποτε θα υπάρξει.