Οι αντιφάσεις του έργου του Παπαρρηγόπουλου

Ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από την «Ελεύθερη Έρευνα» όπου αναφέρονται αρκετές από τις αντιφάσεις του γνωστού προπαγανδιστή Κ.Παπαρρηγόπουλο είναι το παρακάτω.  Για να καταλάβουμε τί είδους ιστορία μάθαμε εμείς και τί ιστορία θα μάθουν τα παιδιά μας..

Η προτομή του στον κήπο του Ζαππείου στην Αθήνα

1. B΄ τόμος, «Από του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι του οίκου του Ιουστινιανού»:

Στα παρακάτω αποσπάσματα υποστηρίζει τον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο και κατακρίνει τον Θεοδόσιο και τον Χριστιανισμό για τα εγκλήματά τους κατά του Ελληνισμού:

• «Τότε ανετράπη εκ βάθρων ο εν Αλεξανδρεία περίφημος ναός του Σεράπιδος, πάλαι ποτέ οικητήριον των επιστημών, που έσωζε κατ’ αυτά τα έτη τα της αρχαίας σοφίας ίχνη. Τότε κατηδαφίσθη ο εν Απαμεία περικαλλής ναός του Διος. Τότε ηφανίσθησαν πλείστα άλλα της τέχνης αριστουργήματα ιδίως εν Συρία και εν Αιγύπτω… Αρκετοί δε εκ των επισκόπων και οι πλείστοι των μοναχών συνετέλουν προθυμότατα εις τον όλεθρον τούτον» (σελ.474).

• «Συγχρόνως εξέδωκε νόμους αυστηρούς όπως η κατάργησις του αρχαίου ελληνικού βίου και ιδίως του αρχαίου ελληνικού θρησκεύματος. Ο Θεοδόσιος κατήργησεν εν έτει 394 τον μέγαν ολυμπιακόν αγώνα κατά την 293ην Ολυμπιάδα. Και θα λείψη τότε δια παντός η επιφανεστάτη εκείνη των αρχαίων ελληνικών πανήγυρις» (σελ. 473).

• Για την σφαγή των Θεσσαλονικέων απ’ τον Θεοδόσιο στον ιππόδρομο: «Ευθύς την επομένην ημέραν προσεκλήθη ο λαός εις τον ιππόδρομον προς θέαν δήθεν ιπποδρομιακού αγώνος, εκεί δε αιφνιδίως οι στρατιώται έπεσαν με τα ξίφη των κατά του πλήθους και έσφαξαν εν διαστήματι τριών ωρών άνευ διακρίσεως αθώων και ενόχων πολιτών και ξένων δια μερικούς επτά χιλιάδας, δι’ άλλους δεκαπέντε χιλιάδας ανθρώπων. Η ανηλεής αύτη του Θεοδοσίου πράξις…» (σελ. 475).

Στα παρακάτω αποσπάσματα γράφει τα εντελώς αντίθετα και αυτοαναιρείται κατηγορώντας συλλήβδην όλο τον Αρχαίο Κόσμο για ειδωλολατρία:

• «Των ειδωλολατρών κατοίκων της Πόλεως (Νέας Ρώμης) πολλοί ελάτρευον και ανατολικάς θεότητας (…)» (σελ. 442).

• Και ο «θρίαμβος»: «Τοιουτοτρόπως επί Θεοδοσίου εθριάμβευσεν ο Χριστιανισμός κατά της ειδωλολατρίας» (σελ. 474).

• «Εν τω μέσω τοιούτων περιπετειών διήλθεν η του Θεοδοσίου βασιλεία· δεν ήρκεσεν η διοίκησις των Γότθων και η των σχέσεων αυτών ρύθμισις, δεν ήρκεσεν η κατατρόπωσις αρειανών και εθνικών, αλλά εδέησε να παλαίση και προς τας συνεπείας των γεγονότων τούτων (…)».

• «Ο Θεοδόσιος απεκλήθη Μέγας· και τη αληθεία δύναται να λογισθή μέχρι τινός άξιος της επωνυμίας ταύτης εν τη ιστορία των μοναρχών του ανατολικού κράτους» (σελ. 476).

Ο ανελέητος και ανθέλληνας δολοφόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος μεταλλάσσεται «δικαίως» σε «αγαθόν» και «Μέγαν»:

• «Ο Θεοδόσιος ανεκηρύχθη Μέγας τόσω μάλλον δικαίως (…).»

• «Λόγω ιδιωτικών αρετών ο Θεοδόσιος ήτο ομολογουμένως κρείττων του Μεγάλου Κωνσταντίνου, διότι διετέλεσεν αγαθός σύζυγος, αγαθός πατήρ, αγαθός αδελφός και φίλος ευγνώμων. Πλην τούτων δεν ήτο οξύτατος περί της οργής και ευκόλως ετρέπετο προς την επιείκειαν και την μετάνοιαν» (σελ. 477).

πηγή άρθρου:

http://www.freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=596

Η Σύγχρονη Τέχνη ενταγμένη στο αστικό περιβάλλον

Με αφορμή την απόκτηση κάποιων τευχών του περιοδικού ¨intellectum¨ από κάποιον καλό φίλο που γνώρισα στις πρόσφατες διακοπές μου, έπεσε το μάτι μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την σύγχρονη τέχνη και τον δημόσιο χώρο. Θα ήθελα λοιπόν να επικεντρωθώ σε κάποια σημεία του άρθρου, το οποίο υπογράφει η Μαρία Κενανίδου.

Μια πόλη είναι πάντα σε μια συνεχή διαδικασία εξέλιξης, τείνοντας να προχωρήσει προς τα εμπρός ακόμη και δεδομένου ότι επαναφέρει «ιζήματα» του παρελθόντος. Το νέο ενσωματώνεται στο παλαιό, ανακατασκευάζοντας και επαναπροσδιορίζοντας το δημόσιο χώρο, που εμπεριέχει το χρόνο: παρόν-παρελθόν-μέλλον, είναι το πραγματικό σημείο συνάντησης ετερογενών δυνάμεων και διαφορετικών τομέων δράσης του κοινωνικού συνόλου ενός τόπου και προκαλεί διάφορα διλήμματα πολιτικής όσον αφορά την έννοια της ποιότητας ζωής.

Μια πόλη διακοσμημένη με έργα τέχνης πέραν του ότι αποτελεί ισχυρός πόλος έλξης για επισκέπτες , συνδράμει και στην πολιτιστική επιμόρφωση των κατοίκων της, μεταλαμπαδεύοντας τους τα μηνύματα που έχουν μεταφέρει στα έργα τους οι καλλιτέχνες . Δυστυχώς οι διαφημίσεις που έχουν κατακλύσει την πόλη μας εκτός από ρύπανση αποτελούν και εστία μόλυνσης για τη νέα γενιά, η οποία μεγαλώνει με την εσφαλμένη αντίληψη πως κεντρική ιδέα της ζωής τους θα πρέπει να είναι η διαρκής κατανάλωση αγαθών με κάθε τρόπο, χωρίς ηθικούς φραγμούς και αφιερώνοντας όλο τον ελεύθερο χρόνο στην εργασία εις βάρος είτε της μόρφωσής τους, είτε ακόμη και εις βάρος της δημιουργίας οικογένειας.

Η αντικατάσταση της πλειοψηφίας των διαφημιστικών πινακίδων με σύγχρονα έργα τέχνης είναι μια επιτακτική ανάγκη η οποία εξυπηρετεί δύο σκοπούς:

1. από την μία η αμεσότερη επαφή της τέχνης με τον άνθρωπο, με όλα τα θετικά που αυτή συνεπάγεται

2. από την άλλη η χαλάρωση και η «αποτοξίνωση» από το συνεχές βομβαρδισμό των εταιρειών με το μοτό τους «καταναλώνω άρα υπάρχω».

Η τέχνη στο δημόσιο χώρο ως εφήμερη παρέμβαση με τις ιδιότητες του χωροκεντρικού αποτελεί μια δυναμική τοπική παρέμβαση, καθώς επαναπροσδιορίζεται διαρκώς, περνώντας από την έννοια του χωροκεντρικού σ’αυτήν του κοινωνιοκεντρικού. Η δημόσια τέχνη, με τις γλώσσες και μορφές δράσης με τις οποίες έχει την δυνατότητα να εισχωρήσει στον κοινωνικό ιστό της πόλης, με τη σχοινοβασία ορίων ανάμεσα στην καθημερινή και την αισθητική εμπειρία, και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί μέσα από τη μόνιμη ή εφήμερη παρουσία της να δώσει μια εναλλακτική αντίληψη του χώρου και να προσφέρει εναύσματα για μια φιλική σχέση με το φυσικό περιβάλλον.

Η τέχνη, όταν ενταχθεί στο φυσικό περιβάλλον της πόλης μας θα προσφέρει μια ευχάριστη νότα ξεκούρασης αλλά και δημιουργίας στοχασμών, μια τροφή για σκέψη θα λέγαμε έτσι ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να βρίσκεται σε μια διαρκή επαγρύπνηση απέναντι στην προπαγάνδα που έχοντας ως κύριο μοχλό τα Μ.Μ.Ε. καθημερινά αποχαυνώνουν την πλειοψηφία και αποσυντονίζουν από τα πραγματικά μας προβλήματα.

Γιατί δεν μπορεί να είναι ουσιώδες το ζήτημα της απόκτησης του νέου κινητού τηλεφώνου αλλά η έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας και απομόνωσης των ανθρώπων που ενώ ήδη έχουν πολλούς εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας (πέραν της φυσικής επαφής που είναι ο καλύτερος) εντούτοις απομονώνονται, απομακρύνονται από τους γύρω τους και κλείνονται στον εαυτό τους, ευτυχισμένοι απλά επιδεικνύοντας το επίπεδο του πλούτου της χλιδής στην οποία ζουν, κρύβοντας επιμελώς την μιζέρια και τον παραλογισμό πίσω από ένα χαρούμενο προσωπείο.

Σήμερα όμως στην εποχή των χορηγών και των προσφορών η τέχνη εκφυλίζεται. Αυτή η επαιτεία προς το κράτος, η αναγωγή των χορηγών σε βασικό παράγοντα της τέχνης, η σχέση με τις τράπεζες, με τις επιχειρήσεις, οι εκδηλώσεις του επίσημου κράτους βάζουν έναν όρο συναλλαγής και μικροπολιτικής. Επιβάλλουν στην τέχνη τους όρους της αγοράς, καθώς το κράτος δεν συντηρεί όπως θα έπρεπε τους θεσμούς, ούτε εμπιστεύεται στοιχειωδώς με αξιοκρατία τους θεσμούς αυτούς.

Ένα μείζον πρόβλημα, είναι ακριβώς το κατά πόσον μπορεί να ονομαστεί τέχνη η προσπάθεια μιας εταιρείας να προβληθεί μαζικά, ή μια διαφήμιση η οποία χρησιμοποιεί στοιχεία της τέχνης για να ενορχηστρώσει μια πανδαισία εικόνων και ήχων που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες πωλήσεις προϊόντων ή ένας καλλιτέχνης που έχει ως χορηγό μια εταιρεία θα δημιουργήσει έργα αποσυνδεδεμένα ως προς το έργο του χορηγού.

Η όλη προσπάθεια αποτελεί μια υπενθύμιση για το πώς στην εποχή μας η διαχείριση της κοινής γνώμης προέρχεται από μια διανοητική ακαμψία και προτείνει τρόπους και προσπάθειες με τους οποίους μπορούμε να καλύψουμε γνωσιολογικά κενά που υφίστανται από την ευδιάκριτη έλλειψη πολιτιστικής εκπαίδευσης των ακροατηρίων. Αποτελεί μια έκφραση αποδοκιμασίας που προκαλεί το σχόλιο,τις αντιδράσεις, στην πολιτιστική περιβαλλοντική ανεπάρκεια της πόλης μας, στην διατήρηση ενός «κοινωνικού κενού» όπου επιχειρείται να υλοποιηθεί καλλιτεχνικά μια νέα ουτοπία επικοινωνίας.

Δυστυχώς το κράτος συντροφιά με τις εταιρείες προπαγανδίζουν την τυφλή υπακοή στους ανήθικους νόμους της αγοράς, απογυμνώνοντας το άτομο από ηθικές αρχές και αξίες και μετατρέποντάς το σε ένα άβουλο ζώο το οποίο παραπλάναται έτσι ώστε να σκέφτεται μόνον μια στεγνή ζωή από μόρφωση και εκπαίδευση, μια ζωή αφιερωμένη στην εργασία μέχρι εξόντωσης, υπόδουλος των πολιτικών και των διαφημιστικών εταιρειών που υπόσχονται κενούς παράδεισους.

Περί προπαγάνδας των ΜΜΕ (Τσόμσκυ)

Με αφορμή τα διάφορα δημοσιεύματα του τύπου που στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη παρουσιάζω ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Τσόμσκυ πάνω στο ζήτημα των μηχανισμών προπαγάνδας από τα ΜΜΕ.

Δημοσιογράφος: Τί μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι για να διαρρήξουν αυτό το περίπλοκο και καλλωπιστικό πλαίσιο της προπαγάνδας και να φτάσουν πραγματικά στην αλήθεια;

Τσόμσκυ: Αυτό που έχει να κάνει κανείς είναι να υιοθετήσει απέναντι στους θεσμούς του, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ, των περιοδικών, των σχολείων και των κολλεγίων, την ίδια ορθολογική κριτική στάση που παίρνει απέναντι στους θεσμούς οποιασδήποτε άλλης εξουσίας. Η θέληση να χρησιμοποιήσει κάποιος τη δική του έμφυτη νοημοσύνη και την κοινή αντίληψη για να αναλύσει, να εξετάσει λεπτομερώς και να συγκρίνει τα δεδομένα με τον τρόπο που αυτά παρουσιάζονται, πραγματικά αρκεί.

Αν τα σχολεία κάνουν τη δουλειά τους, την οποία βεβαίως δεν κάνουν, αλλά θα μπορούσαν, εφοδιάζουν τους ανθρώπους με τα μέσα της πνευματικής αυτοάμυνας. Θα αφιερώνονταν με μεγάλη ενεργητικότητα και εργατικότητα ακριβώς σ’εκείνα τα πράγματα για τα οποία μιλάμε, έτσι ώστε οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε μια δημοκρατική κοινωνία να έχουν τα μέσα μιας πνευματικής αυτοάμυνας απέναντι στο σύστημα.

Αυτό σημαίνει ότι κατά κάποιον τρόπο οι άνθρωποι δεν έχουν αναλάβει αυτό το καθήκον από μόνοι τους. Δεν πιστεύω πως πραγματικά είναι κάτι το πολύ δύσκολο. Πιστεύω πως μόλις κάποιος αντιληφθεί όσα συμβαίνουν και θέλει να κάνει το πρώτο βήμα για την υιοθέτηση μιας στάσης, που είναι απλώς εκείνη της κριτικής ευφυΐας απέναντι σε οτιδήποτε διαβάζει στην πρωινή εφημερίδα, στην αυριανή ή σε οτιδήποτε και ανακαλύψει τις ιδιοποιήσεις που υποκρύπτονται, τις αναλύσεις, ξαναλογαριάσει τα δεδομένα με την έννοια αν ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα, και δεν τα βλέπει σαν απλές αντανακλάσεις του παραμορφωτικού πρόσματος του συστήματος της προπαγάνδας. Αμέσως μόλις κάποιος κάνει κάτι τέτοιο, ο κόσμος μάλλον ξεκαθαρίζει. Τότε μπορεί να γίνει ελεύθερο άτομο, όχι απλώς ο σκλάβος κάποιου συστήματος κατήχησης και ελέγχου.

Ο ρόλος των ΜΜΕ στην προπαγάνδα

Τα ΜΜΕ, είναι κατ’αρχήν μεγάλες εταιρείες. Αποτελούν μέρος του μικρού δικτύου ατόμων και συμφερόντων, επιτυχημένων ιδιοκτητών της ιδιωτικής οικονομίας και κυβερνητικών στελεχών. Αν δεις τους ανθρώπους που βρίσκονται στις υψηλές θέσεις προγραμματισμού του κρατικού μηχανισμού κάτω από οποιανδήποτε κυβέρνηση, θα διαπιστώσεις ότι προέρχονται από τις αίθουσες συμβουλίων των επιχειρήσεων, των τραπεζών επενδύσεων, μισής ντουζίνας δικηγορικών εταιρειών οι οποίες υπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα κ.ο.κ.

Αυτή είναι η ίδια ομάδα ανθρώπων, τα ίδια συμφέροντα, που είναι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Έτσι φυσιολογικά, μοιράζονται την ίδια αντίληψη για τον κόσμο και το γενικό συμφέρον. Αυτά σε ανώτατο επίπεδο.

Τώρα ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε χαμηλά, στο επίπεδο των συντακτών ύλης ή στο επίπεδο των δημοσιογράφων. Σ’αυτό το σημείο ανακαλύπτεις πιέσεις για να συμβιβαστείς. Ένας νέος δημοσιογράφος θα μάθει γρήγορα ότι ορισμένα πράγματα είναι προς παρουσίαση και άλλα όχι. Μπορείς να πεις τα πράγματα μ’έναν συγκεκριμένο τρόπο και δεν μπορείς να τα πεις με άλλους τρόπους. Κι αυτό το μαθαίνεις από τους συντάκτες ύλης σου, τους ανθρώπους ακριβώς πάνω από σένα, οι οποίοι το έχουν μάθει από τους αποπάνω τους. Θυμήσου οι εταιρείες είναι το ιδιωτικό ισοδύναμο αυτού που αποκαλούμε φασισμό στην πολιτική σφαίρα. Η διαδικασία λήψης των αποφάσεων σε μια εταιρεία, είναι από τα πάνω προς τα κάτω. Δίνεις διαταγές που εκτελούνται από τους κάτω κλπ, και οι διαταγές τελικά έρχονται από τους ιδιοκτήτες.

Παραπέρα, τα ΜΜΕ έχουν μια αγορά. Αυτή η αγορά είναι οι άλλες εταιρείες. Η αγορά για τα ΜΜΕ είναι οι διαφημιστές. Θυμήσου, τα ΜΜΕ δεν βγάζουν τα λεφτά τους πουλώντας σε σένα και σε μένα. Στην πραγματικότητα, κάθε αγορά εφημερίδας ή περιοδικού συνήθως τους κοστίζει χρήματα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον δουλεύει η πολιτική οικονομία των ΜΜΕ. Η αγορά τους είναι οι διαφημιστές, η οποία τους θέτει έναν ακόμη περιορισμό. Θέλουν να διατηρήσουν μια σχέση με το κράτος, το οποίο διατίθεται φιλικά απέναντί τους. Υπάρχει μιας μορφής διείσδυσης από πάνω και από κάτω. Ακόμη και άτομα κινούνται μ’αυτόν τον τρόπο.

Βεβαίως αυτό συμβαίνει γιατί αντιπροσωπεύουν τα ίδια συμφέροντα. Υπάρχει μια συνεχής ροή ανάμεσα στις αίθουσες συμβουλίων των εταιρειών, τους ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους, τα διευθυντικά στελέχη των ΜΜΕ και τους ανθρώπους που βρίσκονται στις κορυφές των ΜΜΕ, τις πανεπιστημιακές ελίτ που παίζουν το παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες κλπ. Όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια προνομιούχα ελίτ. Κερδίζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Εάν κάποιος από αυτούς βγει από τη γραμμή, αποκλείεται. Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Πηγή: Τα ΜΜΕ σαν καθρέφτης της κοινωνίας, Μερικές σκέψεις για τα ΜΜΕ,
Η κατασκευή της συναίνεσης , Νόαμ Τσόμσκυ