Αν είναι κανόνας η μετατροπή της πολιτικής έννοιας της υπεροχής σε ψυχολογική έννοια, δεν είναι εξαίρεση αυτού του κανόνα (παρ’ όλο που κάθε κανόνας υπόκειται σε εξαιρέσεις) το ότι η ανώτερη κάστα είναι και η ιερατική κάστα και πως κατά συνέπεια, προτιμάει, για την γενική της ονομασία, έναν τίτλο που να θυμίζει τα ειδικά της λειτουργήματα. Έτσι χρησιμοποιείται, παραδείγματος χάρη, για πρώτη φορά η αντίθεση «άμωμος και «ακάθαρτος» για να διακρίνονται οι κάστες. Άλλωστε, δεν πρέπει να δίνουμ εξ’αρχής υπερβολικά αυστηρή και πλατειά έννοια στις έννοιες «άμωμος» και «ακάθαρτος», αλλ’ούτε και συμβολική έννοια: όλες οι έννοιες της πρωτόγονης ανθρωπότητας είχαν αρχίσει να σχηματίζονται από έναν βαθμό που ούτε καν φανταζόμαστε, με μια χονδροειδή , χυδαία, συνοπτική, περιορισμένη έννοια και προπαντός με μια συμβολική έννοια.
Ο «καθαρός» αρχικά είναι απλώς ο άνθρωπος που πλένεται, που δεν τρώγει ορισμένες τροφές που προκαλούν δερματικά νοσήματα, που δεν συνέρχεται με ακάθαρτες γυναίκες του όχλου, που σιχαίνεται το αίμα- αυτό και τίποτε παραπάνω, ή εν πάση περιπτώσει, ελάχιστα παραπάνω! Εξ’ άλλου, οι ιδιαίτερες μέθοδοι των ιερατικών αριστοκρατιών μας δίνουν να καταλάβουμε πως κατόρθωσαν εδώ ακριβώς να πάρουν πνευματικό χαρακτήρα και να ενταθούν πολύ γρήγορα οι αξιολογικές αντιθέσεις. Και πραγματικά, αυτές χάραξαν τελικά ανάμεσα στους ανθρώπους τέτοια βάραθρα, που ούτε ένας Αχιλλέας της ελεύθερης σκέψης δεν θα μπορούσε να τα διαβεί χωρίς ν’ ανατριχιάσει. Από την αρχή υπάρχει κάτι το νοσηρό σ’αυτές τις ιερατικές αριστοκρατίες και στις κυριαρχικές τους συνήθειες, που εχθρεύονται τη δράση, που θέλουν τον άνθρωπο πότε βυθισμένο στα όνειρά του και πότε να αναταράζεται από συναισθηματικά ξεσπάσματα- συνέπεια αυτού του πράγματος φαίνεται πως είναι εκείνη η εντερική καεχξία κι εκείνη η νευρασθένεια που σχεδόν μοιραία παρουσιάζεται στους παπάδες όλων των εποχών. Και το φάρμακο που συνιστούν γι’αυτή τη νοσηρή κατάσταση, πως να μην πούμε πως τελικά αποδείχθηκε εκατό φορές πιο επικίνδυνο από την αρρώστεια που ήταν να γιατρέψει;
Ολόκληρη η ανθρωπότητα υποφέρει ακόμη από τις συνέπειες αυτής της αφελούς θεραπείας που επινόησαν οι παπάδες. Φτάνει να υπενθυμίσουμε ορισμένες ιδιορρυθμίες της διαιτητικής θεραπείας (στέρηση του κρέατος), τη νηστεία, την σεξουαλική αποχή, την φυγή στην «έρημο» (την απομόνωση κατά το σύστημα Wir Mitcher χωρίς βέβαια τη δίαιτα υπερσιτισμού και πάχους που την συνοδεύει και που αποτελεί το πιο αποτελεσματικό φάρμακο κάθε υστερίας του ασκητικού ιδανικού). Σ’αυτά προσθέστε και την ιερατική μεταφυσική που εχθρεύεται τις αισθήσεις, που κάνει τεμπέλη και εκλεπτυσμένο τον άνθρωπο, τον υπνωτισμό με την αυθυποβολή που εφαρμόζουν οι ιερείς σαν τους φακίρηδες και τους βραχμάνες. Γι’αυτούς ο Βραχμάν είναι ό,τι για τους άλλους το κρυστάλλινο κουμπί ή η έμμονη ιδέα.
Ακόμα προσθέτει και τον ολοκληρωτικό και τελικό κορεσμό, που άλλωστε είναι πολύ ευνόητος ύστερα από την ριζική θεραπεία του ιερέα, και το μηδέν (ή το Θεό)- γιατί ο πόθος για μια μυστική ένωση με το Θεό δεν είναι άλλο παρά ο πόθος του βουδιστή για το μηδέν, για τη Νιρβάνα- και τίποτ’ άλλο! Κι αυτό γιατί με τους ιερείς όλα γίνονται πιο επικίνδυνα- όχι μονάχα οι θεραπείες και τα φάρμακα, αλλά κι η αλαζονεία, η εκδίκηση, η οξυδέρκεια, η ακολασία, ο έρωτας, η φιλοδοξία, η αρετή, η αρρώστεια. Η αλήθεια είναι πως, με λίγη αμεροληψεία, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πως ακριβώς μέσα στα πλαίσια αυτής της ουσιαστικά επικίνδυνης μορφής της ζωής, δηλαδή της ιερατικής μορφής, άρχισε ο άνθρωπος να γίνεται ενδιαφέρον ζώον. Εδώ απόκτησε η ανθρώπινη μορφή στην ύψιστη έννοιά τους, το βάθος και την κακία- και βέβαια,αυτές είναι οι δύο κεφαλαιώδεις ιδιότητες που εξασφάλισαν ως τα τώρα στον άνθρωπο την υπεροχή του απέναντι στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο!
_____________________________________________________________________________
πηγή: Γενεαλογία της Ηθικής- Φρίντριχ Νίτσε
Paradise Lost Thesis 