Διαβάστε τις αστείες δηλώσεις μερικών «διάσημων» ενάντια στην απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους (από την εφημερίδα «Το βήμα»).
Σταμάτης Κραουνάκης, (άγνωστος τραγουδιστής)
«Είμαι καπνιστής και θέλω να συνεχίσω να καπνίζω [Να καπνίζεις στον δρόμο και στο σπίτι σου]. Αυτές οι απαγορεύσεις, που έχουν ευρωπαϊκή προέλευση, θέλουν να μας μετατρέψουν σε μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους που κάθονται όλη μέρα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή [αν δεν καπνίζει κανείς το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κάθεται στον υπολογιστή; ]. Συμφωνώ ότι οι μη καπνιστές δεν πρέπει να ενοχλούνται, όμως στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο πολλοί [ έχεις κάνει και επίσημη καταμέτρηση; Δεν σεβόμαστε γενικά και αόριστα αποφάσεις της πλειοψηφίας αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα-με την ίδια λογική ο Χίτλερ είχε δίκιο στην σφαγή των μειονοτήτων «αφού ήταν λίγοι» ]. Σε μια χώρα που έχει βάσανα, ο κόσμος θέλει να καπνίσει [δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι εκτόνωσης; το σεξ ας πούμε; ]. Αν τους ενδιέφερε να κάνουν κάτι για την υγεία μας θα έπρεπε να απαγορέψουν τις εισαγωγές των τσιγάρων αντί να στέλνουμε τα δικά μας καπνά στις βιομηχανίες της Αμερικής [δεν ενδιαφέρεται κανείς για την υγεία σου- το θέμα είναι ότι καταστρέφεις την υγεία των γύρω σου]. Πάντως θεωρώ ότι το μέτρο δύσκολα θα εφαρμοστεί. Τα μαγαζιά ήδη βρίσκουν ένα σωρό πατέντες, ο Ελληνας μπορεί να γίνει πολύ ευρηματικός όταν θέλει να καπνίσει[αντί να βρει τρόπους να λύσει τα προβλήματα του ο Έλληνας κοιτάζει πως να συνεχίσει να ενοχλεί τους γύρω του; τζάμπα μάγκας.. ]. Στο κάτω κάτω της γραφής, είδατε να απαγορευτεί το κοκορέτσι που είναι και πιο βλαβερό; ».
Θάνος Μικρούτσικος, άγνωστος συνθέτης
«Δεν πρόκειται να πατήσω σε μαγαζί που δεν μου επιτρέπεται το κάπνισμα, ακόμα και αν ήταν αγαπημένο μου στέκι ως τώρα[ να κάτσεις σπίτι σου ]. Θεωρώ το μέτρο φασιστικό και γελοίο [φασιστικό και γελοίο είναι να βρωμίζεις τους πνεύμονες, το δέρμα και τα ρούχα των γύρω σου ]. Δεν δίνω σε κανένα το δικαίωμα να με σώσει [μη σώσεις και σωθείς]. Το κάπνισμα θα έπρεπε να απαγορεύεται σε όσα σημεία υποχρεούται να πάει ο πολίτης, όπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία και οι τράπεζες[..είπε ο φιλόσοφος ]. Σε έναν χώρο διασκέδασης όμως, όπως το εστιατόριο, η απαγόρευση του καπνίσματος με καθιστά πολίτη β΄ κατηγορίας [..ενώ εσύ καθιστάς τον μη-καπνιστή πολίτη ω’ κατηγορίας με το βρωμοκαπνό σου]. Θα μπορούσε να επιβληθεί η δημιουργία ξεχωριστών χώρων για καπνιστές και μη καπνιστές στα μαγαζιά, ακόμα και η εναλλάξ λειτουργία των μαγαζιών ως καπνιζόντων και μη καπνιζόντων. Οσο για το επιχείρημα ότι με αυτό το μέτρο θα αποθαρρυνθούν οι νέες γενιές από το να καπνίζουν, με την ίδια λογική θα έπρεπε να υπάρχει και ανώτερη παραγγελία στα μπαρ[η μόνη καλή πρόταση που διάβασα και ελπίζω να εφαρμοστεί! ]. Το αλκοόλ ίσως είναι περισσότερο βλαπτικό. Επιπλέον η οικονομική συγκυρία είναι η χειρότερη δυνατή. Στη Γαλλία όπου εφαρμόστηκε το μέτρο ο τζίρος στα καφέ μειώθηκε κατά 40%[ από πότε ο τζίρος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τη δημόσια υγεία; ]».
Δημήτρης Παπαχρήστος (άγνωστος συγγραφέας)
«Εχω κόψει το κάπνισμα από μόνος μου. Αν μου το επέβαλλε κάποιος, ακόμη και ο γιατρός μου, ίσως και να μην το έκανα [ ίσως; ή θα το έκανες ή όχι. Ενδιάμεσες καταστάσεις δεν υπάρχουν ]. Είμαι ενάντια σε κάθε είδους απαγόρευση [ ακόμη και στην απαγόρευση της παιδοφιλίας; στην κακοποίηση των γυναικών μήπως; στο εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων ίσως; ]. Συμφωνώ με το σύνθημα του Μάη του 1968: Απαγορεύεται το απαγορεύεται. Ο προηγούμενος νόμος είχε εξαιρέσεις.[γι’αυτό και ο νόμος δεν εφαρμόσθηκε πουθενά] Τώρα δεν υπάρχει καμιά, η πολιτεία αποφασίζει απόλυτα και ολοκληρωτικά. Το τσιγάρο δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες. Το τσιγάρο είναι παρηγοριά και συντροφιά του ανθρώπου που πίνει καφέ ή ποτό, που προσπαθεί να στοχαστεί[ δηλαδή πριν την εφεύρεση του τσιγάρου ο κόσμος δεν μπορούσε να στοχαστεί; ]. Δεν είναι τυχαίο ότι το τσιγάρο έχει υμνηθεί από όλες τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο [και οι βρυκόλακες έχουν υμνηθεί από τις τέχνες θα πρέπει να αρχίσουμε να πίνουμε αίμα μήπως; ]. Πρέπει να δούμε τις βλαβερές συνέπειες στη δημοκρατία μας από τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Οπως κατά καιρούς χρησιμοποιείται το επιχείρημα του δίκαιου της σιωπηρής πλειοψηφίας, έτσι σε αυτή την περίπτωση γίνεται με τον παθητικό καπνιστή».