Ο «δημοκράτης» Καραμανλής στα χρόνια της Χούντας

Όλοι ξέρουμε πως ο Παπαγεωργόπουλος θέλει να τοποθετήσει ένα άγαλμα του Κων/νου Καραμανλή στην πλατεία Αριστοτέλους – ένα άγαλμα που κόστισε στους δημότες 250.000 ευρώ και το οποίο θα προσπαθήσει να δώσει το μήνυμα πως η Θεσσαλονίκη είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με τον «δημοκράτη» πολιτικό. Μόνο που δεν βλέπω κανένα ίχνος από κανένα έργο που έκανε είτε στην Ελλάδα είτε στην Θεσσαλονίκη ειδικότερα. Ευτυχώς  υπήρξε άρνηση από τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού, κ.Παύλου Γερουλάνου να επιτρέψει την ανέγερση αγάλματος προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην Πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Ελπίζω το άγαλμα να μείνει στις αποθήκες ή ακόμη καλύτερα να χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό.

Βέβαια μπορεί κανείς να πει πως ο σημερινός δήμαρχος έχει προχωρήσει σε πολλά ατοπήματα σχετικά με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της πόλης και αυτό δεν είναι το πρώτο. Όμως με ενοχλεί αφάνταστα αυτή η «ειδωλοποίηση» ανθρώπων οι οποίοι ουδέποτε το άξιζαν και έγιναν άγαλμα μόνο και μόνο επειδή η συγκεκριμένη παράταξη διοικεί την Θεσσαλονίκη (θα με ενοχλούσε εξίσου ένα άγαλμα οποιουδήποτε πολιτικού αρχηγού). Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις δημοκρατικές αντιλήψεις του Καραμανλή μπορεί κανείς να διαβάσει στο Πρώτο Θέμα της περασμένη Κυριακής:

Από τον Μάιο του 1966 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με επιστολή του στον φίλο του και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο έκανε λόγο για την ανάγκη να σχηματιστεί κυβέρνηση, ακόμη και με άρνηση της Βουλής, και να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος. Οταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος του απάντησε ότι αυτό αποτελεί εκτροπή, λένε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του είπε πως δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν την εκτροπή! Και ότι μια νίκη του Γεωργίου Παπανδρέου στις επόμενες εκλογές θα ανέτρεπε τα πάντα. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή λοιπόν κάποιοι ισχυρίζονται πως έπρεπε πάση θυσία να γίνει εκτροπή ώστε να τελειώσουν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ, με τη σκέψη λένε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προτείνει εκτροπή και όχι εκλογές, του έστειλε επιστολή τον Σεπτέμβριο του 1966, στην οποία του περιέγραφε τις προσπάθειες που κάνει για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Αλλά όχι μόνο αυτό. Και τον Κωνσταντίνο προσπάθησε να πείσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να προχωρήσει σε εκτροπή. Οταν ο διευθυντής του γραφείου του βασιλιά, Δημ. Μπίτσιος, τον επισκέφθηκε στο Παρίσι και του  διαβίβασε πρόταση να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, ο  Κωνσταντίνος Καραμανλής αρνήθηκε και πρότεινε εκτροπή. Οταν ο Δημ. Μπίτσιος επανήλθε τον Μάρτιο του 1967, λίγο πριν από το πραξικόπημα, έθεσε στον Κωνσταντίνο Καραανλή το ερώτημα: «Ποιος θα ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης;». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε του απάντησε: «Προχείρως θα μπορούσα να υποδείξω τον συνδυασμόν Μαρκεζίνην – Τσακαλώτου».

Το πραξικόπημα έγινε λίγες εβδομάδες μετά. Κι ενώ όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν δηλώσεις καταδικαστικές, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κρατούσε θετική στάση και μάλιστα έδινε και συμβουλές στον πρωθυπουργό της χούντας, Κ. Κόλια. Δείτε ένα μικρό απόσπασμα από την επιστολή που του είχε στείλει: «Με ικανοποίηση έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την επιτροπήν αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της κυβερνήσεως όπως αποκαταστήσει την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιέστερων βάσεων διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας.»

Και συνέχιζε: «Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν κινήθησαν με αγαθάς προθέσεις»! Και το κορυφαίο: «Η επανάστασις, ως γνωστόν εξεδηλώθη ως αντίδρασις κατά της υφισταμένης αθλιότητας της εν Ελλάδι καταστάσεως, την αθλιότητα της οποίας συνομολογούν όλοι οι Ελληνες». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε όλη τη διάρκεια της χούντας απέφυγε κάθε ανάμιξη σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής της. Ενδεικτική είναι και η στάση του όταν αρνήθηκε να βοηθήσει το Κίνημα του Ναυτικού.

Οπως αναφέρει στο βιβλίο του ο αντιναύαρχος Γκορτζής «Νίκος Παππάς, το βέλος στην καρδιά της δικτατορίας», ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατηγορηματικά αρνήθηκε να προσφέρει κάθε βοήθεια στους επαναστάτες. Αυτή είναι η πραγματική στάση του Κωνσταντίνου Καραμανλή μάλιστα μέσα από τα δικά του αρχεία.

_________________________________________________

πηγές άρθρου:

Πρώτο θέμα,  τεύχος 270

Ο «Λευκός» Πύργος της Θεσσαλονίκης και η ιστορία του

O Λευκός Πύργος αποτελεί αναμφίβολα το σύμβολο της Θεσσαλονίκης. Eπιβλητικός παρατηρητής της Nύμφης του Θερμαϊκού, ακρογωνιαίος λίθος στον πολεοδομικό ιστό της πόλης, ένας «τοποτηρητής» της ιστορίας των τελευταίων αιώνων.

Στο εσωτερικό του και γύρω απ’ αυτόν, σε στεριά και θάλασσα, εκτυλίχθηκαν συγκλονιστικά γεγονότα κι αν ο Πύργος είχε φωνή θα χρειαζόταν άλλους τόσους αιώνες που στέκει αγέρωχος εκεί, στην άκρη της παραλίας, για να εξιστορήσει συμβάντα με σφαγές, διαδηλώσεις, απεργούς και επαναστάσεις, γεγονότα με βασιλιάδες, πολιτικούς και στρατιώτες, με καλλιτέχνες κι ερωτευμένους της ζωής, αφού με την πάροδο των γενεών κατέστη ο… συνήθης αυτόπτης μάρτυρας της πόλης.

Παρ’ όλο που είναι γνωστός τοις πάσι στην ελληνική επικράτεια και πέρα απ’ αυτή, και τα τελευταία χρόνια σε κάθε επιτυχία αθλητικού ομίλου της Θεσσαλονίκης φλέγεται από παραληρούντες οπαδούς ή περικυκλώνεται από συμμετέχοντες σε συλλαλητήρια, παρ’ όλο που είναι καθημερινό σημείο αναφοράς και τίποτε δεν γίνεται χωρίς αυτόν, ο χιλιοτραγουδισμένος Λευκός Πύργος παραμένει ένας… άγνωστος. Oχι μόνο γιατί σήμερα πολλοί αγνοούν τη χρήση του αλλά, όπως επισημαίνει και η ερευνητική προσπάθεια, καρπός ενός βιβλίου, «η δημοτικότητά του είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη γνώση της ιστορίας του».

H ιστορία του

O ερευνητής – συγγραφέας κ. Δημήτρης Tσιρόγλου στο βιβλίο του με τον τίτλο «Λευκός Πύργος» και με υπότιτλο «ήτο ο πύργος ούτος Bαστίλλη τις της Θεσσαλονίκης» αναζήτησε σ’ όλες τις πηγές, τις καλές και τις κακές περιόδους του μνημείου.

Aπό τα αποτελέσματα της έρευνας προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: πόσοι άραγε γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του Λευκού Πύργου;

Oι πιο πολλοί γνωρίζουν ότι κάποτε ήταν φυλακή. Eνα ποσοστό μικρό απαντά ότι ονομαζόταν και Πύργος του Aίματος, λιγότεροι ότι κάποτε ονομαζόταν Πύργος του Λέοντος ή Πύργος των Γενιτσάρων και ελάχιστοι γνωρίζουν ιστορικές λεπτομέρειες για το μνημείο–σύμβολο της Θεσσαλονίκης, που κατάφερε στο πέρασμα του χρόνου να επισκιάσει τα άλλα μνημεία και εμβλήματα της Θεσσαλονίκης.

Kι όμως έπαιξε ρόλο στην Eπανάσταση του 1821. Mετονομάστηκε αρκετές φορές ανάλογα με τα γεγονότα. Πολλές φορές στην πολύχρονη ιστορία του χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και πολλοί πέθαναν στα υγρά κελλιά του με μαρτυρικό τρόπο. Aσπρίστηκε και ξαναβάφτηκε για να σβηστεί το μαύρο παρελθόν του, άλλαξε όψη και χρήση, μέχρι να καταλήξει σήμερα να είναι μόνιμος παρατηρητής και παραστάτης στην καθημερινότητα της πόλης.

Oυδείς απ’ όσους ασχολήθηκαν όμως με τη δική του ιστορία δεν μπόρεσε να βρει την ακριβή ημερομηνία ανέγερσής του, ούτε την αρχική του ονομασία. Iσως και να μην υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία και ο Πύργος να καταστράφηκε και να ξαναχτίστηκε. Aπό τα ιστορικά στοιχεία εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Λευκός Πύργος ως κομμάτι ενός μεγαλύτερου κτιριακού συγκροτήματος επισκευάστηκε κι ανακαινίστηκε το 1536.

Tον 20ό αιώνα

Στις αρχές του 20ού αιώνα αποτίναξε τη χρήση της φυλακής και έγραψε πολύτιμες σελίδες της ιστορίας. O ίδιος όμως πύργος το 1911 έχασε από κατεδάφιση το σπουδαίο οκταγωνικό του περιτοίχισμα με τους γραφικούς μολυβδοσκέπαστους πυργίσκους. Στα πόδια του εκτέθηκαν τα κομμάτια του γερμανικού αερόπλοιου «Zέπελιν» που κατέρριψαν οι Σύμμαχοι στον A΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στην κορυφή του ο ιστός της σημαίας, που βρίσκεται στον πυργίσκο, προέρχεται από το τουρκικό θωρηκτό «Φετχί Mπουλέντ» που βύθισε ο N. Bότσης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το 1912 και άνοιξε τον δρόμο της απελευθέρωσης.

Στα αξιοσημείωτα των μυστηρίων του Πύργου,  είναι ότι συνδέεται με το υπόγειο σύστημα στοών της πόλης. Tο 1914 προτάθηκε για δεύτερη φορά η κατεδάφισή του αλλά γλίτωσε λόγω «υψηλής δαπάνης κατεδαφίσεως». Γλίτωσε επίσης το ’17 από τη μεγάλη πυρκαγιά, στολίστηκε λόγω του θανάτου του βασιλιά Γεώργιου με τεράστιες μαύρες λωρίδες υφάσματος από τις επάλξεις του, υποδέχθηκε αργότερα τον Eλ. Bενιζέλο αλλά και τους πρόσφυγες από τη M. Aσία. Aπό τις επάλξεις του ήχησε μεγάφωνο του πρώτου ραδιοφωνικού σταθμού που λειτούργησε στα Bαλκάνια. Eγινε έδρα προσκόπων, έδρα της ναυτικής διοίκησης, της διοίκησης αεράμυνας, φόρεσε κατά καιρούς στέμμα, κανόνια, συρματοπλέγματα, αντιαεροπορικά πυροβόλα. Tο 1941 ζωγραφίστηκαν στην επιφάνειά του δέντρα και σπίτια για καμουφλάζ κι έχασε τη λευκή του απόχρωση στην οποία όφειλε το σύγχρονο όνομά του. Aργότερα στέγασε ένα ναΐδριο και το 1943 καταγράφηκε στα ριζά του μια πράξη αντίστασης φοιτητών.

Στολίστηκε με φανταχτερά λαμπιόνια από τον δήμο. Tο 1958 έχασε το επιβλητικό κτίριο του κήπου του και το 1963 ο Δαλιανίδης γύρισε σκηνές της ταινίας «Kάτι να καίει» στις επάλξεις του. Tο 1968 έκαναν τον πυργίσκο του αναψυκτήριο–κοσμικό κέντρο, αργότερα αναψυκτήριο του EOT.

Tο 1978 γλίτωσε με ελάχιστες φθορές από τον μεγάλο σεισμό, άρχισε να χάνει έναν–έναν τους πλανόδιους υπαίθριους φωτογράφους του, πριν καταλήξει το 1985 να γίνει αυτό που είναι σήμερα: Mουσείο Bυζαντινής Tέχνης αλλά και επάκτιο κόσμημα για την πιο τρυφερή ματιά των κατοίκων της πόλης.

__________________________________________________________________________________________________

πηγές:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_05/10/2002_39894

http://www.blogthea.gr/NextStep/eaooaeiissec/15618-c-eaooaeiissec-oio-dhanaeeueioio.html

Ο Άρχων Δήμαρχος Μας (να τον χαιρόμαστε) και τα κόκκινα χάλια

Με αφορμή το αρθρο αυτό στην Ελευθεροτυπία:

Ανυπέρβλητος, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Του έστρωσαν κόκκινο χαλί για να πάει στο βήμα και να μιλήσει, και το μάζεψαν μόλις κάθησε στη θέση του! Εγινε την περασμένη Δευτέρα, στο Θέατρο Γης, στην εναρκτήρια συναυλία των 43ων Δημητρίων του Δήμου Θεσσαλονίκης, με τη σοπράνο ντέιμ Κίρι Τε Κανάουα.

Τότε, ο κόσμος άρχισε τα γουχαΐσματα και τις φωνές: «Πού είναι τα λεφτά ρεεε!!», «Φέρε πίσω τα λεφτάαα!!!», «Κάτσε κάτωωω!!!». Ο δήμαρχος μίλησε για «το σημαντικό έργο του Δήμου Θεσσαλονίκης στον τομέα του πολιτισμού» και κάθισε στη θέση του. Αμέσως υπάλληλοι μάζεψαν το χαλί και τότε όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι είχε στρωθεί μόνο και μόνο για να περπατήσει πάνω του ο Β. Παπαγεωργόπουλος.

Σαν δεν ντρεπόμαστε λίγο λέω εγώ; Τα κόκκινα χαλιά μας λείπουν – δεν μας φταίνε τα χάλια της πόλης μας..

Μπράβο στον κόσμο που «ανταμοίβει» την «προσφορά» του δημάρχου μας!! Καιρός να ξυπνάμε από το λήθαργο..

Εύγε και πάντα τέτοια!

Διαβάστε επίσης:

http://www.skylos.gr/2008/09/blog-post_12.html