…Tι θα πει πραγματική δημοκρατία;

  Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους…

  Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα.

  Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων»… Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.

  Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά -στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών-αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:

• Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
• Πώς θα ιδρυθεί ένας eπενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
• Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
• Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
• Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα.
• Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
• Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
• Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα
είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
• Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
• Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
• Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά,
τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
• Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
• Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.
.. Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!»

Ραούλ Βανεγκέμ.

Ο «δημοκράτης» Καραμανλής στα χρόνια της Χούντας

Όλοι ξέρουμε πως ο Παπαγεωργόπουλος θέλει να τοποθετήσει ένα άγαλμα του Κων/νου Καραμανλή στην πλατεία Αριστοτέλους – ένα άγαλμα που κόστισε στους δημότες 250.000 ευρώ και το οποίο θα προσπαθήσει να δώσει το μήνυμα πως η Θεσσαλονίκη είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με τον «δημοκράτη» πολιτικό. Μόνο που δεν βλέπω κανένα ίχνος από κανένα έργο που έκανε είτε στην Ελλάδα είτε στην Θεσσαλονίκη ειδικότερα. Ευτυχώς  υπήρξε άρνηση από τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού, κ.Παύλου Γερουλάνου να επιτρέψει την ανέγερση αγάλματος προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην Πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Ελπίζω το άγαλμα να μείνει στις αποθήκες ή ακόμη καλύτερα να χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό.

Βέβαια μπορεί κανείς να πει πως ο σημερινός δήμαρχος έχει προχωρήσει σε πολλά ατοπήματα σχετικά με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της πόλης και αυτό δεν είναι το πρώτο. Όμως με ενοχλεί αφάνταστα αυτή η «ειδωλοποίηση» ανθρώπων οι οποίοι ουδέποτε το άξιζαν και έγιναν άγαλμα μόνο και μόνο επειδή η συγκεκριμένη παράταξη διοικεί την Θεσσαλονίκη (θα με ενοχλούσε εξίσου ένα άγαλμα οποιουδήποτε πολιτικού αρχηγού). Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις δημοκρατικές αντιλήψεις του Καραμανλή μπορεί κανείς να διαβάσει στο Πρώτο Θέμα της περασμένη Κυριακής:

Από τον Μάιο του 1966 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με επιστολή του στον φίλο του και μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο έκανε λόγο για την ανάγκη να σχηματιστεί κυβέρνηση, ακόμη και με άρνηση της Βουλής, και να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος. Οταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος του απάντησε ότι αυτό αποτελεί εκτροπή, λένε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του είπε πως δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν την εκτροπή! Και ότι μια νίκη του Γεωργίου Παπανδρέου στις επόμενες εκλογές θα ανέτρεπε τα πάντα. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή λοιπόν κάποιοι ισχυρίζονται πως έπρεπε πάση θυσία να γίνει εκτροπή ώστε να τελειώσουν τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, αρχηγός της ΕΡΕ, με τη σκέψη λένε ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προτείνει εκτροπή και όχι εκλογές, του έστειλε επιστολή τον Σεπτέμβριο του 1966, στην οποία του περιέγραφε τις προσπάθειες που κάνει για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Αλλά όχι μόνο αυτό. Και τον Κωνσταντίνο προσπάθησε να πείσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να προχωρήσει σε εκτροπή. Οταν ο διευθυντής του γραφείου του βασιλιά, Δημ. Μπίτσιος, τον επισκέφθηκε στο Παρίσι και του  διαβίβασε πρόταση να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, ο  Κωνσταντίνος Καραμανλής αρνήθηκε και πρότεινε εκτροπή. Οταν ο Δημ. Μπίτσιος επανήλθε τον Μάρτιο του 1967, λίγο πριν από το πραξικόπημα, έθεσε στον Κωνσταντίνο Καραανλή το ερώτημα: «Ποιος θα ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης;». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε του απάντησε: «Προχείρως θα μπορούσα να υποδείξω τον συνδυασμόν Μαρκεζίνην – Τσακαλώτου».

Το πραξικόπημα έγινε λίγες εβδομάδες μετά. Κι ενώ όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν δηλώσεις καταδικαστικές, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κρατούσε θετική στάση και μάλιστα έδινε και συμβουλές στον πρωθυπουργό της χούντας, Κ. Κόλια. Δείτε ένα μικρό απόσπασμα από την επιστολή που του είχε στείλει: «Με ικανοποίηση έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την επιτροπήν αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της κυβερνήσεως όπως αποκαταστήσει την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιέστερων βάσεων διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας.»

Και συνέχιζε: «Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν κινήθησαν με αγαθάς προθέσεις»! Και το κορυφαίο: «Η επανάστασις, ως γνωστόν εξεδηλώθη ως αντίδρασις κατά της υφισταμένης αθλιότητας της εν Ελλάδι καταστάσεως, την αθλιότητα της οποίας συνομολογούν όλοι οι Ελληνες». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε όλη τη διάρκεια της χούντας απέφυγε κάθε ανάμιξη σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής της. Ενδεικτική είναι και η στάση του όταν αρνήθηκε να βοηθήσει το Κίνημα του Ναυτικού.

Οπως αναφέρει στο βιβλίο του ο αντιναύαρχος Γκορτζής «Νίκος Παππάς, το βέλος στην καρδιά της δικτατορίας», ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατηγορηματικά αρνήθηκε να προσφέρει κάθε βοήθεια στους επαναστάτες. Αυτή είναι η πραγματική στάση του Κωνσταντίνου Καραμανλή μάλιστα μέσα από τα δικά του αρχεία.

_________________________________________________

πηγές άρθρου:

Πρώτο θέμα,  τεύχος 270

Το μίσος του Πλάτωνος για την ελληνική δημοκρατία

Ο Καστοριάδης τοποθετεί τον «Πολιτικό», όπως όλοι σχεδόν οι ερευνητές, στην τελευταία περίοδο της πλατωνικής φιλοσοφίας, η οποία χαρακτηρίζεται από τα ερωτήματα που θέτει ο Πλάτων στην ίδια του τη θεωρία και αλλαγή στις απόψεις του σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οντολογικό, κοσμολογικό, γνωσιολογικό).

Στο πολιτικό επίπεδο η στροφή μεταφράζεται από την εγκατάλειψη της απόλυτης αλήθειας και της αγαθής πόλεως και την υιοθέτηση λύσεων πιο «πραγματικών», όπως οι αιρετοί άρχοντες και οι νόμοι. Ο πολιτικός είναι για τον Καστοριάδη, το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο, από την «Πολιτεία» στους «Νόμους» και αποτελεί έτσι σημαντική στιγμή στην εξέλιξη της πλατωνικής φιλοσοφίας.

Ο Καστοριάδης χαρακτηρίζει το διάλογο περίεργο και παράξενο, διότι περιέχει πολλές παραδοξότητες, αντιφάσεις, παρεκβάσεις που έχουν περισσότερη βαρύτητα από το κυρίως σώμα του διαλόγου, στο οποίο προτείνονται διάφοροι ορισμοί του πολιτικού (ποιμήν, υφάντης), για να εγκαταλειφθούν στη συνέχεια.
Επιπλέον προσάπτει στον Πλάτωνα σοφιστεία, διαστροφή, ψεύδη, ρητορεία, λήψη του ζητουμένου, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό του.

Μία άλλη άποψη του Πλάτωνος αντίθετη με τις ελληνικές αντιλήψεις είναι η ταύτιση του πολιτικού με τον βασιλέα. Η ταύτιση αυτή, παρατηρεί ο Καστοριάδης, είναι απαράδεκτη και τερατώδης για τους Έλληνες και ιδίως τους Αθηναίους, διότι την εποχή αυτή δεν υπάρχουν βασιλείς εν Ελλάδι, εκτός των δύο βασιλέων στην Σπάρτη, οι οποίοι όμως δεν έχουν μεγάλη εξουσία. Όταν οι Έλληνες μιλούν περί βασιλέως, κατά τον 5ο και 4ο αιώνα, εννούν ένα και μόνο πρόσωπο, τον Πέρση βασιλέα.

Η ταύτιση επίσης του πολιτικού με τον επιστήμονα και της πολιτικής με την επιστήμη είναι επίσης πλατωνική εφεύρεση και ξένη προς την ελληνική αντίληψη περί πολιτικής, η οποία αναφέρεται σε κάποια γνώση και δεξιότητα πρακτική και εμπειρική.

Ο Πλάτων αναπτύσσει επίσης την άποψη ότι αυτός ο βασιλικός επιστήμων πρέπει να κυβερνά χωρίς νόμους, άποψη εξίσου αδιανόητη και ξένη για τον ελληνικό κόσμο. Ο νόμος είναι θεμελιώδης αξία και στην ελληνική γραμματεία και στην πραγματική ζωή των πόλεων. Βεβαίως στη συνέχεια κάνει μια παραχώρηση στους νόμους αλλά η καταληκτική παράγραφος του διαλόγου δημιουργεί προβλήματα. Ένα τελευταίο σημείο που επισημαίνει ο Καστοριάδης στον «Πολιτικό» είναι η εχθρότητα του Πλάτωνα προς την δημοκρατία και η διαστρεβλωμένη εικόνα της που κληροδότησε στους αιώνες. Πράγματι δυσφήμισε με σοφιστείες, ρητορείες και πονηρίες βασικές αντιλήψεις, αξίες, πολιτικούς και θεσμούς της αθηναϊκής δημοκρατίας.

Δυσφήμισε τους σοφιστές, τους ρήτορες, τον ίδιον τον Περικλή, τον Θεμιστοκλή και παρουσιάζει την δημοκρατία ως πολίτευμα του αμόρφωτου όχλου, του οποίου χαρακτηριστικά είναι η άγνοια, τα αχαλίνωτα πάθη, τα εγωιστικά συμφέροντα και όχι η επιστήμη και η αρετή. Ο Πλάτων δηλαδή θέλει να καταστρέψει τη βασική σημασία της δημοκρατίας: την ικανότητα του δήμου να αυτοκυβερνηθεί.

Συνεπώς ο Πλάτων είναι υπεύθυνος για τη συγκάλυψη και τη διαστρέβλωση θεμελιωδών ελληνικών αντιλήψεων και σημασιών και «έπαιξε ένα σημαντικότατο ρόλο στη καταστροφή του ελληνικού κόσμου» στο επίπεδο της θεωρίας.
Έτσι λοιπόν ο Καστοριάδης διαλύει μια παρεξήγηση διαδεδομένη πολύ, η οποία θεωρεί τον Πλάτωνα ακρογωνιαίο λίθο ή θεμέλιο της ελληνικής πολιτικής σκέψεως και ως τον κατ’εξοχήν αντιπρόσωπό της, ενώ δεν είναι παρά μία μόνο πτυχή της και εν πολλοίς διαστρεβλωτικής και αρνητικής αυτής της σκέψεως.