Σύγκριση αρχαίων και σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων και η προώθηση του «ευ αγωνίζεσθαι»

«Το ανθρώπινο σώμα, σε σχέση με τον αθλητισμό, είναι μία επινόηση των μοντέρνων καιρών, ιδίως του 19ου αιώνα», λέει ο Ζαν Πιερ Βερνάν.

«Και το προσεγγίζουμε μέσα από μία οπτική συνεχούς τελειοποίησης. Είναι, από αθλητική άποψη, ένα εργαλείο που προσαρμόζεται όλο και περισσότερο στους προκαθορισμένους σκοπούς. Το σώμα είναι ταυτόχρονα εργαλειοποιημένο και ιατρικοποιημένο. Κάθε αθλητής παρακολουθείται από προπονητές και γιατρούς.

Στην αρχαιότητα, οι αγώνες προεκτείνουν αυτό που κάθε ελεύθερος Έλληνας πολίτης επιχειρεί, ήδη από τη νεότητά του, στο γυμνάσιο. Άλλωστε η λέξη γυμνάσιο βρίσκεται σε στενή σχέση με τη λέξη γυμνός. Στο γυμνάσιο, ο καθένας μαθαίνει να χρησιμοποιεί το γυμνό του σώμα για να γίνει γρήγορος, ευλύγιστος, δυνατός, αρμονικός, αρρενωπός, έτσι ώστε να εκπληρώσει το ιδανικό της ανδρικής σωματικής ομορφιάς. Ο νικητής των αγώνων προσφέρει το θέαμα του φυσικού κάλλους που κάνει έναν άνθρωπο να μοιάζει με θεό», λέει.

Αλλά και η έννοια του ρεκόρ ήταν άγνωστη στους αρχαίους. Όπως εξηγεί ο Ζαν Πιερ Βερνάν «το ρεκόρ δεν έχει θέση στο σύστημα των αγώνων». Γιατί «τα αποτελέσματα δεν συγκρίνονται ποτέ με εκείνα των προηγούμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Είτε πρόκειται για δρόμους είτε για άλμα εις μήκος, πάλη, παγκράτιο, δισκοβολία ή αρματοδρομία, το θέμα ήταν ποιος θα βγει νικητής και όχι η επίδοση. Όχι μόνο γιατί δεν υπήρχαν τα τεχνικά μέσα να μετρηθούν οι χρόνοι με ακρίβεια, αλλά και γιατί δεν υφίστατο η ιδέα σύμφωνα με την οποία κάθε αγώνισμα αποτελεί μία ανθρώπινη δραστηριότητα που υπόκειται σε συνεχή βελτίωση. Άλλωστε τα αποτελέσματα τελούσαν και υπό την κρίση των θεών. Ο νικητής δεν είναι αυτός που κάνει ένα νέο ρεκόρ, αλλά εκείνος στον οποίο οι θεοί έδωσαν την ευκαιρία να νικήσει. Ο σύγχρονος αθλητισμός είναι στενά συνδεδεμένος με την ιδέα μιας διαρκούς προόδου στις σωματικές τεχνικές και μιας ανθρώπινης ικανότητας να ξεπερνάει και να βελτιώνει στο διηνεκές τις επιδόσεις».

Πάντως ο αρχαίος αθλητής δεν εθεωρείτο θεός. «Όμως οι φυσικές του ικανότητες είναι από αυτές που οι θεοί διαθέτουν στην πληρότητά τους και που οι μυθικοί ήρωες, οι τραγουδισμένοι από τους ποιητές, διαθέτουν σε μικρότερο βαθμό. Σε μεγάλο βαθμό, οι νικητές εξομοιώνονται με αυτές τις ηρωικές φιγούρες που είναι οικείες σε όλους τους Έλληνες. Τους δοξάζουν με τραγούδια ποιητών, όπως ο Πίνδαρος και ο Βακχυλίδης. Σε μερικές περιπτώσεις, έχουν το δικαίωμα να ανεγείρουν άγαλμα σε φυσικό μέγεθος, έναν κούρο, στην ίδια την Ολυμπία και την πόλη τους. Αυτό το ομοίωμα δεν είναι προσωπικό πορτρέτο. Είναι η ιδεατή μορφή του νέου στην ακτινοβολία της ομορφιάς του: αυτός ο κούρος είναι είτε ένας ηρωοποιημένος νέος είτε ο ίδιος ο Απόλλων».

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο περίφημος Γάλλος ελληνιστής θεωρεί ότι «οι σημερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες δεν αποτελούν με κανέναν τρόπο συνέχεια εκείνων της αρχαιότητας».

Θέαμα, αγορά, προσκύνημα

«Αντίθετα με τον σημερινό αθλητισμό», λέει ο Ζαν Πιερ Βερνάν, «οι αρχαίοι αγώνες δεν συνιστούσαν έναν διακριτό τομέα δραστηριότητας, ξεχωριστό από τη θρησκευτική και την πολιτική ζωή. Από αυτή την άποψη, οι πανελλήνιοι αγώνες είχαν ένα στάτους πολύ διαφορετικό από εκείνο των σύγχρονων κοινωνιών. Σήμερα ο αθλητής δεν έχει καθόλου το συναίσθημα ότι δρα στο πλαίσιο άσκησης μιας θρησκευτικής πίστης ή μιας πολιτικής επιλογής.

Αντίθετα, στην αρχαιότητα, οι αγώνες ήταν παντελώς ενσωματωμένοι στη θρησκεία και την πολιτική ζωή των πόλεων». Άλλωστε, γι’ αυτόν τον λόγο «οι αγώνες δεν μετακινούνταν. Ήταν ριζωμένοι σε τόπους λατρείας από τους οποίους δεν μπορούσαν να αποσπαστούν. Τόπους αφιερωμένους σε θεότητες: τον Δία στην Ολυμπία, τον Απόλλωνα στους Δελφούς. Με τους αγώνες τιμώνται οι θεοί και μεγάλο μέρος των αγώνων συνίσταται σε πράξεις λατρείας: λιτανείες, θυσίες, δεήσεις. Όταν οι Έλληνες συγκεντρώνονται στην Ολυμπία, παρίστανται αξεδιάλυτα σε ένα θέαμα, μια γιορτή, μια αγορά όπου συναντώνται διαφορετικές πόλεις. Και σε ένα ιερό προσκύνημα».

Πηγή:

http://grmath.phpnet.us/istoria/arthra/vernan_rekor_arx_ellad_m.htm

Άρα όταν κάποιοι μιλούν για «αναβίωση των αρχαίων αγώνων» κάτω από τα σημερινά πολιτισμικά και τεχνολογικά δεδομένα προφανώς αυταπατούνται γνωρίζοντας καλύτερα από τον απλό κόσμο  -πως ούτε ο τρόπος που γίνονται οι αγώνες έχουν οτιδήποτε κοινό αλλά ούτε και ο σκοπός που γίνονται εφάπτεται κάπου με τα κριτήρια που είχαν οι αυθεντικοί αγώνες.

Ο Κώδικας Αθλητικής Δεοντολογίας

Για την προαγωγή του «Ευ αγωνίζεσθαι», η Επιτροπή Αθλητισμού του Συμβουλίου της Ευρώπης έχει θεσπίσει τον παρατιθέμενο Κώδικα Αθλητικής Δεοντολογίας.

Σκοπός: Η βασική αρχή του Κώδικα είναι ότι οι ηθικοί παράγοντες που οδηγούν στο τίμιο παιχνίδι είναι αναπόσπαστα και όχι προαιρετικά στοιχεία κάθε αθλητικής δραστηριότητας, αθλητικής πολιτικής και διοίκησης και ισχύουν σε όλα τα επίπεδα της ικανότητας και της δέσμευσης, συμπεριλαμβανομένων των ψυχαγωγικών καθώς και των ανταγωνιστικών αθλημάτων.

Ο Κώδικας δίνει ένα στέρεο ηθικό πλαίσιο, για να αγωνιστεί ενάντια στις πιέσεις της σημερινής κοινωνίας που φαίνεται ότι υπονομεύουν τις παραδοσιακές βάσεις του αθλητισμού. Βάσεις που έχουν κτισθεί πάνω στο τίμιο παιχνίδι και στο γνήσιο αθλητικό πνεύμα και στην εθελοντική κίνηση. Πρωταρχικός σκοπός και επίκεντρο του Κώδικα είναι το Τίμιο Παιγνίδι για τα παιδιά και για τους νέους ανθρώπους, αναγνωρίζοντας ότι τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι του σήμερα είναι οι ενήλικες αθλητές και τα αστέρια των αθλημάτων του αύριο. Ο Κώδικας, όμως απευθύνεται στους συλλόγους και τους παράγοντες που ασκούν μια άμεση ή έμμεση επιρροή πάνω στη συμμετοχή και την ασχολία των νέων ανθρώπων με τον αθλητισμό.

Ο Κώδικας ενστερνίζεται τις έννοιες του δικαιώματος των παιδιών και των νέων ανθρώπων να συμμετέχουν και να απολαμβάνουν τον αθλητισμό και τις ευθύνες των συλλόγων και των ενηλίκων να προωθούν την ιδέα του «ευ αγωνίζεσθαι» και να εξασφαλίσουν ότι αυτά τα δικαιώματα γίνονται σεβαστά. Η έννοια του «ευ αγωνίζεσθαι» ορίζεται ως κάτι πολύ πέρα από το να παίζει κανείς σύμφωνα με τους κανόνες. Περιλαμβάνει τις έννοιες της φιλίας, του σεβασμού προς τους άλλους και του να αγωνίζεται κανείς πάντοτε με το φίλαθλο πνεύμα. Το «ευ αγωνίζεσθαι» ορίζεται ως τρόπος σκέψης, όχι απλά ως τρόπος συμπεριφοράς. Περικλείει θέματα όπως είναι η επικράτηση του αντιπάλου δια της χρήσης αθέμιτων τεχνασμάτων, απαγορευμένων ουσιών, σωματικής ή λεκτικής βίας.

Ο Κώδικας αναγνωρίζει ότι η συμμετοχή και η ασχολία με τον αθλητισμό στην περίπτωση των παιδιών και των νέων ανθρώπων κινείται εντός ενός ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος. Αναγνωρίζει ότι τα πιθανά οφέλη που η κοινωνία και το άτομο μπορούν να αποκομίσουν από τον αθλητισμό θα μεγιστοποιηθούν μόνον όταν το «ευ αγωνίζεσθαι» μεταφερθεί στο κέντρο της σημασίας της αθλητικής αναμέτρησης. Αναγνωρίζει ότι πρέπει να δοθεί η μεγαλύτερη προτεραιότητα στο «ευ αγωνίζεσθαι» από όλους εκείνους οι οποίοι είτε άμεσα είτε έμμεσα, επηρεάζουν και προάγουν τις αθλητικές δραστηριότητες για τα παιδιά και τους νέους ανθρώπους.

Αυτοί είναι οι:

• Κυβερνήσεις
• Αθλητικές Οργανώσεις και τα Σωματεία.
• Γονείς, Δάσκαλοι, Προπονητές, Παράγοντες, Δημοσιογράφοι, Γιατροί.

Πιο συγκεκριμένα:
Οι Κυβερνήσεις έχουν τις ακόλουθες ευθύνες:

• Να ενθαρρύνουν την υιοθέτηση υψηλών ηθικών προτύπων σε όλες τις πλευρές της κοινωνίας εντός των οποίων λειτουργεί ο αθλητισμός.
• Να υποκινούν και να υποστηρίζουν τους φορείς και τα άτομα που επιδεικνύουν ακέραιες αρχές στον αθλητισμό.
• Να περιλαμβάνουν την προαγωγή του αθλητισμού και του «ευ αγωνίζεσθαι» ως βασικό στόχο του γενικού προγράμματος φυσικής αγωγής.
• Να ενθαρρύνουν αλλά και να επιβραβεύουν την έρευνα και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο για θέματα που αφορούν το «ευ αγωνίζεσθαι»

Οι Αθλητικές Ομοσπονδίες και τα Σωματεία έχουν τις ακόλουθες υποχρεώσεις:

• Να δίνουν σαφείς οδηγίες πάνω στο τι θεωρείται ηθική ή μη ηθική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα συμμετοχής και ενασχόλησης, δίνοντας με συνέπεια τα κατάλληλα κίνητρα αλλά και ποινές.
• Να προάγουν το «ευ αγωνίζεσθαι» με ενημερωτικά προγράμματα, βραβεύσεις και εκπαιδευτικό υλικό.
• Να υποστηρίζουν και να προτρέπουν τα ΜΜΕ για την προώθηση της καλής συμπεριφοράς.
• Να εξασφαλίσουν τις ειδικές απαιτήσεις του παιδιού αλλά και του εφήβου, παρέχοντας τη δυνατότητα ενασχόλησης με τον αθλητισμό σε βαθμίδες που ξεκινούν από τον ψυχαγωγικό και καταλήγουν στον ανταγωνιστικό αθλητισμό.
• Να τροποποιούν τους κανόνες αθλοπαιδιάς ορισμένων αθλημάτων ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες των πολύ νεαρών αθλητών, δίνοντας έμφαση στο «ευ αγωνίζεσθαι» και όχι μόνο στην ανταγωνιστική επιτυχία.
• Να θέτουν μέτρα προστασίας και ασφάλειας, προκειμένου να αποφευχθεί η εκμετάλλευση των παιδιών εκείνων που παρουσιάζουν πρόωρα ανεπτυγμένες ικανότητες.
• Να εξασφαλίσουν ότι όλοι εκείνοι οι οποίοι ευθύνονται για τα παιδιά και τους νέους ανθρώπους έχουν τα κατάλληλα προσόντα ώστε να τα κατευθύνουν, να τα εκπαιδεύουν, να τα μορφώνουν και να τα προπονούν, λαμβάνοντας υπόψη τις βιολογικές και ψυχολογικές αλλαγές που σχετίζονται με την ωρίμανση των παιδιών.

Οι γονείς:
Συγκαταλέγονται στους πιο σημαντικούς παράγοντες κοινωνικοποίησης στον αθλητισμό των νέων. Έχουν γίνει πολλές έρευνες όσον αφορά τη στάση των γονιών έναντι του “Ευ Αγωνίζεσθαι”. Παρόλα αυτά, στην πράξη διαπιστώνουμε:

1. Πολλές φορές οι γονείς οι ίδιοι έσπρωξαν τα παιδιά τους σε αντιαθλητική συμπεριφορά
2. Πολλοί γονείς συμπεριφέρθηκαν άσχημα σε αθλητικούς αγώνες με το να κατηγορήσουν προφορικά διαιτητές, αθλητές της αντίπαλης ομάδας ακόμη και προπονητές των ομάδων.
3. Η στάση των γονιών, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό και τον παρουσιάζουν στα παιδιά τους έχει τεράστιο αντίκτυπο στον αθλητικό προσανατολισμό των παιδιών τους στο μέλλον. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες γονιών.

Α. Όσοι δεν συμπαρίστανται:

• Αποσύρουν, παρά ωθούν τα παιδιά τους στον αθλητισμό
• Δεν παρακολουθούν αγώνες
• Παρέχουν μικρή υλική και συναισθηματική υποστήριξη
• Δεν κατανοούν το ρόλο τους
• Συνήθως έχουν μικρή γνώση των υποχρεώσεων που απαιτεί ο αθλητισμός

Β. Όσοι υπερασχολούνται:

• Οι δραστηριότητες των παιδιών τους ίσως είναι στο κέντρο της οικογενειακής ζωής
• Οι γονείς αυτοί είναι υπερπροστατευτικοί, παρακολουθούν με φανατισμό ασκήσεις και αγώνες, συχνά επεμβαίνουν στον προπονητή και στη σχέση προπονητή- αθλητή.
• Δεν ικανοποιούνται με την επίδοση των παιδιών τους, κάνουν συνεχή κριτική στον προπονητή και συχνά όχι σπάνια διαφωνούν με τους κριτές. Συχνά δεν είναι ικανοί να διατηρήσουν μια ισορροπία.
• Η ταύτιση με τα παιδιά τους οδηγεί στη χειραγώγηση των νεαρών αθλητών, ασκώντας τεράστια πίεση επάνω τους
• Το υπερβολικό τους ενδιαφέρον για την επιτυχία του παιδιού τους γίνεται αιτία άγχους για τους νεαρούς αθλητές.

Γ. Υγιής Ενασχόληση

• Ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να ασχολούνται με τον αθλητισμό και να κατανοούν “τι σημαίνει επιτυχία”.
• Προτρέπουν τα παιδιά τους να αναπτύξουν το αθλητικό τους δυναμικό, σε μια ατμόσφαιρα η οποία δίνει έμφαση στη συμμετοχή, στην προσωπική τους ανάπτυξη, στη χαρά και στη διασκέδαση.
• Διατηρούν μια επικοινωνία συνεργασίας με τους προπονητές
• Συζητούν ανοικτά με το παιδί τους τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του και γενικά τις αθλητικές του εμπειρίες.
• Κατανοούν τη σημασία του ρόλου τους ως πρότυπο για το παιδί τους δείχνοντας αυτοκυριαρχία και φίλαθλο πνεύμα.

Το τρίπτυχο
Η σχέση του αθλητικού τρίπτυχου γονιός – αθλητής – προπονητής, είναι ένα πολύτιμο συστατικό της ισορροπίας, απαραίτητη για την απόκτηση καλών αθλητικών εμπειριών για τους νέους. Οι προπονητές πρέπει πάντα να συνεργάζονται με τους γονείς θεωρώντάς τους ένα αναπόφευκτο κομμάτι του κοινωνικού συστήματος στον αθλητισμό των νέων.

Οπωσδήποτε όμως:

• Οι γονείς οφείλουν να αντιληφθούν ότι δεν είναι πρέπον να έχουν ανάμειξη στον τρόπο προπονήσεων και γενικότερα στην αθλητική προπαρασκευή των παιδιών τους.
• Οι γονείς είναι σκόπιμο να παρίστανται στις αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις του συλλόγου.
• Οι γονείς οφείλουν να μην αναμειγνύονται στο διοικητικό ή στο αγωνιστικό πρόγραμμα του συλλόγου.

Όλα αυτά πρέπει να καθίστανται σαφή στους γονείς από την πρώτη ημέρα που εγγράφουν τα παιδιά τους στο σύλλογο. Για το καλό όλων.

Πηγή:

http://www.ifose.org/index.php?option=com_content&task=view&id=36&Itemid=195&limit=1&limitstart=3&lang=el

Ουσίες ντόπινγκ: Η αναφορά της βρετανικής ιατρικής επιθεώρησης

Η βρετανική ιατρική επιθεώρηση με αφορμή τη περίπτωση Κεντέρη, Θάνου είχε δημοσιεύσει το παρακάτω άρθρο στις 26 Αυγούστου 2004:
«Είναι δυνατόν ένας «φυσικός» αθλητής που αγωνίζεται χωρίς χημική βοήθεια να
επιτυγχάνει επιδόσεις ρεκόρ σε αθλήματα που απαιτούν δύναμη , ταχύτητα , ή αντοχή; Επειδή  οι έλεγχοι ντόπινγκ είναι σπάνια θετικοί σε διεθνείς συναντήσεις , πλανάται η εντύπωση ότι ελάχιστοι αθλητές που παίρνουν μέρος σε μείζονα αθλητικά γεγονότα , όπως οι ΟΑ και το tour de France χρησιμοποιούν ενισχυτικά φάρμακα. Εντούτοις πολλές μαρτυρίες , ενδείξεις , και τα σκάνδαλα ντόπινγκ , δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.
Η ευρεία χρήση ουσιών έχει διαστρεβλώσει αφύσικα τα ανώτατα όρια των ανθρώπινων  επιδόσεων. Ο κώδικας σιωπής ανάμεσα στους εμπλεκόμενους , αθλητές, προπονητές ,εταιρίες χορηγούς  θάβει πάντα το μείζον αυτό θέμα.
Η χρήση ουσιών στους αγώνες είναι ευρύτατα διαδεδομένη,αρχικά ουσίες όπως στρυχνίνη, ηρωίνη,κοκαίνη και μορφίνη χρησιμοποιήθηκαν με σαφώς βλαπτικές μακροπρόθεσμες συνέπειες και βραχεία θετικά αποτελέσματα στις επιδόσεις.
Οι αμφεταμίνες μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στη δεκαετία του ΄50 και αφού είχε γίνει ευρεία χρήση από τους στρατιώτες , «πέρασαν» και στον αθλητισμό. Οι αμφεταμίνες ελαχιστοποιούν το αίσθημα κόπωσης( το φυσιολογικό αίσθημα κόπωσης προστατεύει το σώμα από πιθανές βλάβες, μειώνοντας τεχνητά το αίσθημα κόπωσης μπορούμε να οδηγήσουμε κάποιον σε μη ελεγχόμενη υπεράθληση ή οποιαδήποτε άλλη υπερβολική υπερπροσπάθεια με καταστροφικά αποτελέσματα όμως για τον οργανισμό, δυστυχώς χρήση αμφεταμίνων γίνεται επίσης και από μαθητές και φοιτητές σε περίοδο εξετάσεων ) .

Οι αμφεταμίνες επικράτησαν με το υποκορίστικό για τους ιταλούς ποδηλάτες “la bomba” και για τους Ολλανδούς με το προσωνύμιο atoom. Οι πρώτες καρδιακές προσβολές σε ποδηλάτες σημειώθηκαν τη δεκαετία του ΄60 στο tour de France (Γύρος της Γαλλίας). Το 1967 στην ίδια διοργάνωση ο Βρετανός ποδηλάτης Τομ Σίμπσον πέθανε στην ανάβαση του Mont Ventoux, αν και επίσημα δεν ανακοινώθηκαν τα αίτια του θανάτου του, είχε διαρεύσει ότι οφείλονταν στην χρήση αμφεταμινών. Δεν είναι γνωστό το πόσο οι αμφεταμίνες αυξάνουν τις αθλητικές επιδόσεις , γιατί δεν υπάρχουν επίσημες σύγχρονες ποσοτικές μελέτες , για να είναι όμως «αποτελεσματικές» η χορήγηση τους γίνεται λίγο πριν τον αγώνα, για την αποφυγή της ανίχνευσής τους από τον έλεγχο ντόπινγκ , συνήθως αντικαθίστανται το δείγμα ούρων του αθλητή με άλλου «καθαρού», έτσι έχουν επινοηθεί για αυτό το σκοπό διάφορες μέθοδοι αντικατάστασης των δειγμάτων ούρων.
Η κορτιζόνη θεωρείται νόμιμη ενισχυτική ουσία, χρησιμοποιείται ως αντιφλεγμονώδες, αλλά επίσης ελαττώνει τη κακουχία από τη βαριά προπόνηση και «βελτιώνει» τη ψυχική διάθεση, κατάχρηση κορτιζόνης γίνεται ευρέως από επαγγελματίες ποδηλάτες.

Η προπιονική τεστοστερόνη (Testoviron) είναι το πρωτότυπο των αναβολικών στεροειδών , συνετέθη το 1936 και άρχισε να χρησιμοποιείται στους ΟΑ από το 1948. η σύνθεση της  μεθανδροστενολόνης (Dianabol) στις ΗΠΑ το 1958 και της από του στόματος χορηγούμενης δευδρομεθυλτεστοστερόνης(TURINABOL) στην Ανατολική Γερμανία σηματοδοτούν την «αρρενοποίση» του επαγγελματικού αθλητισμού.
Οι τεστοστερόνες αυξάνουν τη μυική ισχύ ,τη δύναμη και την ταχύτητα και επιδρούν στον ψυχισμό, επιταχύνουν το ρυθμό της ανάνηψης επιτρέποντας υπερπροπόνηση και υψηλότερους ρυθμούς άσκησης. Τα στεροειδή συνδυάζονται με ορμόνες, όπως ινσουλίνη, αυξητική ορμόνη και αυξητικός παράγοντας της ινσουλίνης. Η χρήση αναβολικών στεροειδών έχει σοβαρές παρενέργειες και πρόωρους θανάτους. Δεν είναι γνωστό το εύρος χρήσης των ουσιών αυτών ,γιατί οι αθλητές αποφεύγουν την ανίχνευση προγραμματίζοντας κατάλληλα τα τεστ , αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχο παραλείπουν να εξετάσουν τους χρήστες , ινσουλίνη και η τεστοστερόνη είναι αρχικά μη ανιχνέυσιμες, αφού είναι όμοιες με τις φυσιολογικές ουσίες του οργανισμού.

Άλλα στεροειδή όπως τετραυδρογεστρινόνη(THG) η επονομαζόμενη «καθαρή» , έχουν
σχεδιαστεί είδικά για να μην ανιχνεύονται από τα σύγχρονα ανιχνευτικά πρωτόκολλα.
Θετικοί έλεγχοι συχνα δεν κοινοποιούνται και αποδεδειγμένοι χρήστες δεν καταγγέλονται.
Η τρίτη κατηγορία ενισχυτικών ουσιών είναι η ερυθροποιητίνη , ορμόνη που ρυθμίζει τη μάζα των ερυθροκυττάρων. Αυξάνοντας τη μάζα των ερυθροκυτάρων , ενδεχομένως αυξάνεις και τη δυνατότητα παροχής οξυγόνου στους κουρασμένους μυς, πιθανά επίσης η ουσία ασκεί στον εγκέφαλο παρόμοια δράση με τις αμφεταμίνες, τη κορτιζόνη και τα στεροειδή, η ανίχνευση τα στο αίμα δεν είναι δυνατή λίγες μόλις μέρες μετά τη χορήγηση της ενώ η δράση της διαρκεί πολλές εβδομάδες. Από τη χρήση της ουσίας έχουν σημειωθεί αιφνίδιοι θάνατοι και ανάπτυξη αντιερυθροποιητινικών αντισωμάτων που προκαλούν απλασία των ερυθρών αιμοσφαίριών.

Στα τέλη τα δεκαετίας του ΄80 18 νεαροί επαγγελματίες ποδηλάτες πέθαναν από «άγνωστες» αιτίες. Οκτώ επίσης απροσδόκητοι θάνατοι επαγγελματιών ποδηλατών σημειώθηκαν το 2003 , συμπεριλαμβανομένου και του Μαρκο Παντάνι, που αποδόθηκε σε υπερβολική δόση κοκαίνης. Ο Παντάνι ήταν ο νικητής του γύρου της Γαλλίας το 1998 και είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό όταν συμμετείχε στο Γύρο της Ιταλίας γιατί βρέθηκε θετικός σε δείκτες ερυθροποιητίνης. Χρήσιμο είναι να αναφερθεί στο παρόν άρθρο είναι και η περίπτωση του διαβόητου Βαβύλη, ο οποίος στη δεκαετία του ΄80 ήταν και αυτός ένας αθλητής ποδηλασίας. Ενεπλάκη σε διεθνή κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών έχοντας παράλληλα προστασία στις δικαστικές περιπέτειες του από υψηλά ιστάμενους στην Ελλάδα αν και σήμερα κρατείται προφυλακισμένος αφού εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης από τις ιταλικές αρχές για διακίνηση απαγορευμένων ουσιών και το οποίο οδήγησε στη σύλληψη του στην Ιταλία.
Η χρήση των παραπάνω ενισχυτικών ουσιών σε πολλές περιπτώσεις συνδυάζεται και με αυξημένη χρήση ψυχαναληπτικών φαρμάκων από τους αθλητές. Αυτές οι ουσίες χρησιμοποιούνται από κορυφαίους αθλητές για τη βελτίωση των επιδόσεων τους σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να επιτευχθεί με καμιά πολυδάπανη μη φαρμακευτική παρέμβαση. Η ιατρική επιστήμη που βασίζεται σε ηθικές αξίες δεν μπορεί να συναγωνιστεί, τη χρήση φαρμάκων από αθλητές που είναι ικανοί να αγωνιστούν σε κορυφαίο επίπεδο και διαχωρίζουν εαυτούς σε ένα ιδιαίτερο αθλητικό πληθυσμό , αποστασιοποιημένο από τα ανθρώπινα όντα , με μια διαχωριστική γραμμή που καθορίζεται από το δυναμικό των φαρμακευτικών συνδυασμών…Αυτά τα όντα έχουν απλά βγεί από τη φυσική κωδωνοείδή καμπύλη της ανθρώπινης απόδοσης…» New England Journal of Medicine , 26 Αυγούστου 2004
Να σημειωθεί ότι ουσίες που χρησιμοποιούνται και δεν έχουν μπει στη λίστα των
απαγορευμένων, παρά τις όποιες παρενέργειες μπορεί να έχουν δεν θεωρούνται ντόπινγκ, αυτό συνέβαινε μέχρι πρόσφατα και με τη «καθαρή», δεν ανιχνευόταν γιατί δεν ήταν στη λίστα. Το σκάνδαλο ντόπινγκ που έχει ξεσπάσει με τα στεροειδή , δεν έχει να κάνει με την ανάγκη εξυγίανσης της αθλητικής βιομηχανίας, αυτό αφήνει παγερά αδιάφορους τους εμπλεκόμενους, αλλά με το πόλεμο ανταγωνισμού που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις εμπλεκόμενες επιχειρήσεις και το επόμενο στάδιο ενίσχυσης των επαγγελματιών αθλητών που έχει να κάνει με τη βιοιατρική.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είχε διαρρεύσει ότι οι πρώτοι αθλητές που είχαν δεχτεί επέμβαση στο DNA τους με σκοπό την άυξηση της μυικής τους μάζας , της αντοχής τους κλπ συμμετείχαν χωρίς κανένας να το γνωρίζει, ούτε κανένα τεστ να μπορεί να το διαγνώσει. Μπαίνουμε λοιπόν σε μια άλλη φάση κατασκευής υπερανθρώπων με τη βοήθεια της βιοιατρικής. Ένας άλλος τομέας που θα αποφέρει πολλά εκατομμύρια, χωρίς βέβαια κανείς να είναι βέβαιος για τις παρενέργειες,ούτε για τις ηθικές διαστάσεις του θέματος, αλλά
ποιος άραγε να νοιάζεται για αυτό από τους εμπλεκόμενους στην επικερδή βιομηχανία του αθλητισμού;

Και μεις καθόμαστε και κοιτάμε τα ιερά ‘τέρατα’ που έχουν καταντήσει χάμστερ σε αποστειρωμένο θάλαμο ιατρικού εργαστηρίου (και μάλιστα με ημερομηνία λήξης).

Citius, altius, fortius !

Γρηγορότερα. Ψηλότερα. Δυνατότερα!
Το τρίπτυχο της επιτυχίας του σύγχρονου πρωτ-αθλητή! Με οποιοδήποτε μέσο! Με οποιοδήποτε τίμημα! Εμπρός για τα μετάλλια! Με οποιοδήποτε κόστος!
Γιατί έτσι προστάζει η βιομηχανία της διαφήμισης, έτσι προστάζει η κυβέρνηση του κάθε κράτους, έτσι προστάζει το αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό που διψάει για νέα ρεκόρ, για νέους σούπερμαν, για νέους Κουταλιανούς..
Και ρωτάω εγώ τώρα.. Αν δεν υπήρχε κόσμος να βλέπει αυτούς τους αγώνες (τους άκρως επαγγελματικούς) θα υπήρχε ντόπα; Αν ο κόσμος στρεφόταν σε ερασιτεχνικούς αγώνες θα υπήρχε ανάγκη για νέα ρεκόρ; Αν δεν υπήρχαν τηλεθεατές, ούτε αναγνώστες των περιοδικών που προμοτάρουν τον επαγγελματικό αθλητισμό θα κινδύνευαν ζωές άδικα και άσκοπα;
Όπως λέει και ο φίλος Μεντζίνης : «η πρέζα σε οδηγεί στο περιθώριο, ενώ η ντόπα στην καταξίωση» , κι αυτή είναι μια τραγική αλήθεια.. Και το χειρότερο όλων είναι ότι όλοι αυτοί οι πρωταθλητές είναι τα πρότυπα πολλών νέων. Σαν να λέμε στους νέους μας: «κάντε τα πάντα, παίξτε με την υγεία σας, για να έχετε ένα οικονομικά λαμπρό μέλλον». Ειλικρινά αν το καλοσκεφτείς είναι σαν να λες ότι θα πάρεις ένα τσουβάλι λίρες για να τα χαρείς μέσα σε 10 χρόνια και μετά θα πρέπει να πεθάνεις.
Βέβαια να μη ξεχνάμε και τα συμφέροντα των εταιρειών που κατασκευάζουν αυτές τις ουσίες. Μιλάμε για ασύλληπτα νούμερα τζίρων που μπορεί να ανταγωνίζονται στα ίσα αυτά των ναρκωτικών. Όπως και τα διαφημιστικά έσοδα από τις διοργανώσεις αυτές.
Το άλλο το μάθατε; Όπως ανακοίνωσε η IAAF, όλα τα μετάλλια που κατέκτησε η Μάριον Τζόουνς από το Σεπτέμβριο του 2000 και μετά ακυρώνονται, λόγω του γεγονότος ότι η Αμερικανίδα σπρίντερ βρέθηκε θετική σε χρήση του στεροειδούς THG. Καλό ε; Εμ νόμιζαν ότι ποτέ δεν ανακάλυπταν αυτό το αναβολικό!

_____________________________________________________________________________________________

Πηγή: http://www.otenet.gr/portal/portal/info/sports/othersports/athletics?media-type=html&user=anon&js_panename=athletics&action=portlets.PsmlPortletAction&eventsubmit_doview=646387

Επίσης ένας άλλος τρόπος να καταπολεμηθεί η “αρρώστια” του doping, είναι να μην υπάρχουν χορηγείες στους αθλητές, να μην υπάρχουν τόσα δώρα γι’αυτούς, όπως ο διορισμός στο δημόσιο και τόσα άλλα. Ειλικρινά γιατί πρέπει να είναι επαγγελματίες οι αθλητές; Ο αθλητισμός στην αρχαιότητα ήταν επαγγελματικός; Θυμάστε τί δώρα έπαιρναν οι ολυμπιονίκες; Ένα κλαδί ελιάς.

Ένα αστείο blog που διάβαζα χθες υποστήριζε ότι η λύση στο doping είναι η νομιμοποίησή του. Γιατί είναι αστείο; Γιατί υποστήριζε ότι αν είναι νόμιμο τότε οι ουσίες θα φτιάχνονται με την βοήθεια «ειδικών» κι έτσι οι αθλητές δεν θα ρίσκαραν τη ζωή τους. Μόνο που ξεχνάνε οι υποστηρικτές πως έτσι κι αλλιώς οι πρωταθλητές έχουν ένα ολόκληρο team από πίσω τους για κάθε θέμα που τους απασχολεί. Και στην τελική αυτό με την κινεζική εταιρεία που μας έδωσε χάπια που δεν ήταν σωστά εμένα μου μυρίζει άσχημα. Δεν μου κάθεται καλά. Εσείς αν ήσασταν προπονητής θα δίνατε στους αθλητές σας στεροειδή που θα ανιχνεύονταν στο doping control;

Παρακάτω παραθέτω μερικούς συνδέσμους πάνω στο θέμα:
http://mentzinhs.blogspot.com/2008/04/citius-altius-fortius.html
http://www.skai.gr/master_story.php?id=78307