Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, μια χρονιά απ’όλες τις χρονιές, σε μια χώρα, ζούσε ένας άνθρωπος με άσπρα γένια που ήξερε πολλά, πιο πολλά από την καλοσύνη που’χε στην ψυχή του, και η καλοσύνη της ψυχής του ήτανε πιο πλατιά από τη γνώση του.
Σ’ αυτή την χώρα λοιπόν γιέ μου, που ζούσε ο άνθρωπος με την άσπρη γενειάδα, στην πιο μεγάλη πόλη είχανε στήσει ένα άγαλμα. Το άγαλμα είχε μάτια αστραφτερά φτιαγμένα από πέτρες πολύτιμες, τα μαλλιά του από ατόφιο ασήμι, η κορμοστασιά του από απείραγο χρυσάφι και το μπό του ίσια με δύο χιλιάδων ανθρώπων. Οι συντοπίτες του ανθρώπου μας με την άσπρη γενειάδα, πιστεύανε και προσκυνούσανε αυτό το άγαλμα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πιστεύανε πως το άγαλμα που λέμε έδινε και την καλοσύνη και την κακία, και την καλή και την κακή σοδειά και την ομορφιά και την ασχήμια και όλα.
Μόνο ο άνθρωπός μας με την άσπρη γενειάδα δεν πίστευε σ’αυτά. Στην αρχή, αυτή του την απιστία την έκρυβε μέσα του. Με τον καιρό όμως το μυστικό του μεγάλωνε, ώσπου έγινε μέσα του μια μεγάλη πέτρα που του βάραινε την ψυχή. Ε, δεν άντεξε και μια μέρα τρέχει εκεί που ήτανε στημένο τ’άγαλμα και φωνάζει στους συντοπίτες του:
¨Καλοί μου συντοπίτες, γιατί πιστεύετε σ’αυτό το άγαλμα με τ’αστραφτερά μάτια και τη μαλαματένια κορμοστασιά; Αυτό,εσείς το φτιάσατε και το στήσατε εδώ. Με το μυαλό σας και με τα χέρια σας. Και τώρα στέκεστε μπροστά του λες και είναι τούτο ο δημιουργός του μυαλού και των χεριών σας! Εγώ σας λέω: πέρα από κείνο που δεν φαίνεται, που ‘ναι αιώνιο μα και που αλλάζει ασταμάτητα, πέρα από το πλάσμα που δεν πλάστηκε, δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να πιστεύετε. Γκρεμίστε τούτο το άγαλμα συντοπίτες μου!¨
Σαν ακούσανε τα λόγια του ανθρώπου η γνώση του ήταν πάνω από την καλοσύνη του και η καλοσύνη πάνω από τη γνώση, οι συντοπίτες του στην αρχή δεν καταλάβανε, ύστερα σαν καταλάβανε τα χάσανε λίγο, ύστερα θύμωσαν και στο τέλος πήρανε πέτρες από καταγής γιε μου, και τον πετροβολήσανε. Και όχι μόνο μια φορά. Έλα όμως που αυτός δεν το έβαζε κάτω και δεν σώπαινε. Αυτό που νόμιζε σωστό, αυτό που σκεφτότανε, το ‘λεγε χωρίς να διστάζει, κι όσο το ‘λεγε και το ξανάλεγε τόσο η φωνή του δυνάμωνε,κι όσο η φωνή του δυνάμωνε τόσο ένιωθε και πιο νέος.
Έτσι λοιπόν γιε μου ο άνθρωπός μας με την άσπρη γενειάδα απόκτησε την αγέραστη νιότη κάτω από τις πέτρες που πέφτανε βροχή. Κείνοι που τον πετροβολούσανε γέρασαν, οι μέσες τους λύγισαν, τα χέρια τους έτρεμαν και δεν μπορούσαν πια να προστατέψουν την πίστη τους, τ’άγαλμά τους. Κι ο άνθρωπός μας που συναπάντησε την αιώνια πίστη, αυτός που η γνώση του ήταν πάνω από την καλοσύνη και η καλοσύνη πάνω από τη γνώση, αυτός που η ψυχή του ήταν πάνω από την γνώση και η γνώση του κι απ’την ψυχή του πιο γενναία, γκρέμισε μόνο με μια γροθιά το άγαλμα που’χε το ύψος χιλιάδων ανθρώπων.
Κι εσύ γιε μου, σαν δεν διστάζεις να λες πως δεν πιστεύεις σ’αυτό που δεν πίστεψες ποτέ, σαν δεν κιοτέψεις τότε που θα σε πετροβολάνε γι’αυτό που πιστεύεις, κι εσύ τότε, σαν τον άνθρωπο που ζούσε κάποτε σε κείνη τη χώρα, που η καλοσύνη του ήτανε πάνω από τη γνώση του και η γνώση του πάνω από την καλοσύνη, τότε θα φτάσεις στην αιώνια νιότη γιε μου..
__________________________________________________________
πηγή: Ναζίμ Χικμέτ – Ερωτευμένο σύννεφο
Paradise Lost Thesis 