"Δεν πιστεύω σε τίποτα δεν ελπίζω σε τίποτα είμαι λεύτερος.."
Ο Stardust30 δημιούργησε ένα νέο χώρο για τις σκέψεις του στον ιστότοπο http://nazimpoetry.com/ .
Μεταφέρθηκαν και αρκετά άρθρα από εδώ (μαζί με σχόλια) που ταιριάζουν με τη θεματολογία του νέου ιστότοπου. Η πλατφόρμα στο νέο ιστότοπο είναι μεν η wordpress αλλά το hosting δεν βασίζεται σε διαφημίσεις. Τα άρθρα που υπάρχουν σε αυτόν τον ιστότοπο θα παραμείνουν μέχρι νεοτέρας.
Αυτό που είναι ακόμη σε εξέλιξη είναι η μεταφορά των συνδέσμων όλων των φίλων με blogs.
Το ταξίδι συνεχίζεται!
Σήμερα, ημέρα που γιορτάζουμε την επέτειο των γενεθλίων του Τσε, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του «Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας».
Αφού πήρα το πτυχίο μου, άρχισα να ταξιδεύω στη Λατινική Αμερική.. Με εξαίρεση την Αΐτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία, επισκέφτηκα- με τον ένα ή άλλο τρόπο- όλες τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Έτσι όπως ταξίδευα, πρώτα ως φοιτητής και ύστερα ως γιατρός, άρχισα να έρχομαι σε στενή επαφή με τη φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες, την αδυναμία να θεραπευτεί ένα παιδί από έλλειψη μέσων..Κι άρχισα να βλέπω ότι υπήρχε κάτι που μου φαινόταν τότε σχεδόν εξίσου σημαντικό με την καριέρα μου ή με τη συμβολή μου στην ιατρική επιστήμη, και αυτό ήταν να βοηθήσω εκείνους τους ανθρώπους.
(1960)
Με αφορμή την επέτειο το θανάτου του Ναζίμ Χικμέτ στις 3 Ιουνίου δημοσιεύω ένα από τα πιο όμορφα ποίημα που έγραψε κατά την προσωπική μου γνώμη (από την ποιητική του συλλογή «Τα ποιήματα των 9-10μμ) :
«Ξέρουμε κι οι δυο, αγαπημένη,
μας έμαθαν:
να πεινάμε, να κρυώνουμε
να πεθαίνουμε στην κούραση
και να ζούμε μακριά ο ένας απ’τον άλλον.
Δε μας ανάγκασαν ακόμα να σκοτώσουμε
και δε μας σκότωσαν ακόμα.
Ξέρουμε κι οι δυο, αγαπημένη,
μπορούμε να μάθουμε στους άλλους:
ν’αγωνίζονται για τους ανθρώπους
και κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά
λίγο πιο ωραία,
ν’ αγαπάνε..»
Paradise Lost Thesis 