Από τις ιστορίες του κου.Κοϋνερ η παρακάτω ιστορία:
Ο κ.Κοϋνερ δεν το έκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα.
Πάντοτε έλεγε: παντού μπορεί να πεινάσω.
Κάποτε όμως έτυχε να περνάει μέσα από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε.
Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο.
Ο κος Κοϋνερ κατέβηκε και διαπίστωσε πως είχε αγανακτήσει ενάντια όχι μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί, ρώτησε ο κος Κοϋνερ έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή;
Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστική..
Μα γι’αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία- γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν..
«Ενάντια στη βλακεία, ακόμα και οι θεοί μάχονται μάταια», όπως είπε και ο Σίλλερ (αν θυμάμαι σωστά).
Αλίμονο σε όσους πιστεύουν ότι μπορούν να νικήσουν την βλακεία..
Καταφέρνει πάντοτε και επιβιώνει..