«Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.»
«Γκέμμα» Λιαντίνης
Για την καρδιά μου αρκεί..
Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ’το δικό μου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.
Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε ημέρας.
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.
Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας
σαν της θαλάσσης τα κύματα
Και είπα τότε πως ετραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.
Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ και τότε, κάπου-κάπου, αποδημούνε
τα πουλιά που εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.
Πάμπλο Νερούντα «Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμιά ελπίδα»
Paradise Lost Thesis 
*Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις.
-Δημοτικό μας τραγούδι
*Μόλις είναι έτσι δυνατός, ο Έρωτας και ο Χάρος.
-Δ.Σολωμός
*Ο Διόνυσος και ο Άδης είναι ένας και ο αυτός θεός
-Ηράκλειτος
*O Έρωτας είναι δυνατός σαν το Θάνατο
-Ευρυπίδης
…
μα σαν τον Λιαντίνη τίποτα!
Εξαιρετικό το ποίημα σου Νικόλα!
And Death Shall Have No Dominion
by Dylan Thomas
And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan’t crack;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
Από πολύ παλιά οι άνθρωποι έκαναν τη σύνδεση έρωτα-θάνατου, ως δύο αντίθετους πόλους του ίδιου συναισθήματος. Σύμφωνα με το Φρόυντ, οι κύριες ενορμήσεις του ανθρώπου είναι η ενόρμηση ζωής (δηλαδή ο έρωτας) και η ενόρμηση θανάτου (δηλαδή η βία)…
«You could search to the furthest reaches of the universe and never find anything more beautiful. So yes, I know that love is unconditional. But I also know that it can be unpredictable, unexpected, uncontrollable, unbearable and strangely easy to mistake for loathing…» Είπε κάποτε ένα αστέρι, κι είχε απόλυτο δίκιο!
Για τον θάνατο μετά το Άρωμα του Ονείρου σταμάτησα να μιλάω…
σημ.μερσι για το αβαρταρ αλαλ τωρα σε εχω ηδη φτιαξει και δεν μπορω να το αλλαξω αρα οκ ειμαστε φιλια ..δεν χρειαζεται να κανεις αβαταρ
Ο έρωτας γεννά την χαρά, και ο θάνατος τον πόνο. Ο έρωτας μας σηκώνει ψηλά και ο θάνατος μας ρίχνει τόσο χαμηλά. Ο έρωτας μας δίνει φτερά ενώ ο θάνατος μας απογυμνώνει.
Όμως οσο αντίθετες και αν ειναι σαν έννοιες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Είναι και τα δύο τόσο έντονα σε όλες τους τις εκφάνσεις.
*καλησπέρα:-)