Επειδή μ’αρέσουν οι προσκλήσεις είπα να παίξω σε ένα παιχνίδι που με προσκάλεσε το υπέροχο σκουληκάκι:
Να γράψω μία ιστορία με τις εξής λέξεις: παράξενο, γιατί, ρολόι, περπάτησα, δίκιο
Περπάτησα χιλιάδες μονοπάτια με χιονισμένες λέξεις..
ανέβηκα βουνά όπου τα σκονισμένα μου γιατί είχα ξεχάσει..
και στο παράξενο ταξίδι μου οδοιπόρος ο χρόνος φίλος και εχθρός μου..
να μου φωνάζει μέσα από ένα σκουριασμένο ρολόι..
πως το δίκιο είναι ο ήλιος των φτωχών και αδικημένων..
* Με τη σειρά μου βάζω τις εξής λέξεις «αστέρια, αγναντεύω, θάλασσα, άγγελος, απόλαυση» και προσκαλώ τους ενεσούλα, ανορθόδοξο, ηλιαχτίδα, ιοκάστη να παίξουν.
Οι Κέλτες, λαός πολεμικός και με έντονα μεταφυσικά ενδιαφέροντα, κατά τα αρχαϊκά χρόνια εκτείνονταν από τον Καύκασο ως τις παραδουνάβιες περιοχές δυτικά, και προς νότον έως περιοχές της Μικράς Ασίας, όπως η Μίλητος της Ιωνίας στα παράλια αυτής. Στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν ίδρυσαν έναν ιδαίτερο πολιτισμό, ξεχωριστό για την δημιουργική φαντασία και επιμονή του να υπερασπίζεται με πάθος ό,τι θεωρεί άξιο για κάτι τέτοιο πολλές φορές «κολυμπώντας ενάντια στο ρεύμα» της ιστορίας ή της εκάστοτε «μόδας» των καιρών.
Οι σύγχρονοι Κέλτες διακρίνονται ακόμη και σήμερα για τον πολύ εύθυμο αλλά και βλοσυρό χαρακτήρα τους, το απρόβλεπτο της προσωπικότητάς τους, όπως και την σταθερή συνήθειά τους να ζουν μονίμως μέσα σ’ ένα fairy tale (διακρίνετε κάποια ομοιότητα με εμάς; ).
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς και ποιητές του 20ου αιώνα είναι Ιρλανδοί (π.χ. Yeats, James Joyce) ή Ουαλλοί (Arthur Machen).
Οι θεοί των Κελτών
Ο Θεός Ντάιντα (Dagda), που θεωρείται ως ο κάτοχος της τέλειας Γνώσης και ακόμα ο αγαθός θεός που προστατεύει τους πολεμιστές και γενικά τους ανθρώπους όταν ζητούν την βοήθειά του. Ο θεός αυτός παριστάνεται να φορά δέρμα αγρίου ζώου και να φέρει ρόπαλο που οι Κέλτες θεωρούν μαγικό. Ο Ντάιντα έχει πολλές ομοιότητες, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα, με τον Ηρακλή της Ελληνικής Μυθολογίας.
Επίσης πολύ σημαντικός θεός, ανάμεσα σ’αυτούς της Κελτικής Μυθολογίας είναι ο Λουγ (Lugh), ο οποίος ταυτίζεται με τον ήλιο. Μάλιστα δε, οι ημέρες της εβδομάδας θεωρούνται από τους Κέλτες ως «οι γιοί του Λουγ». Κοντά στους παραπάνω βρίσκονται ο Μακ Γκετ (mac Geht), το όνομα του οποίου σημαίνει ο «γιός του αρότρου» και είναι ο κατ’ εξοχήν θεός της γεωργίας και της αγροτικής ζωής, και ο Μακ Τήηλ (Mac Tail), δηλαδή «ο γιος του πελέκεως», θεός του κεραυνού και των πολέμων. Οι τελευταίοι συνοδεύονται από στρατιές βοηθητικών θεοτήτων, από τις οποίες μερικές ονομάζονται ντέβα (deva σανσκριτική λέξη που σημαίνει θεός) και είναι αγαθά πνεύματα, άλλες καλούνται Φόμορς (fomors) και θεωρούνται ως πονηρά και κακόβουλα πνεύματα, και κάποιες φέρουν την προσωνυμία μητέρες και συνιστούν θεότητες που σχετίζονται με την ευφορία, την γονιμότητα και τη βλάστηση.
Ο θεός Cernunnos
Με την τελευταία σχετίζεται επίσης ο κελτικός θεός Κερνούννος (Cernunnos), ο οποίος φέρει πολλές διακλαδώσεις κεράτων στην κεφαλή του, όπως ακριβώς φέρει ένας τάρανδος και προς τιμήν του οποίου οι Κέλτες διεξάγουν πολλές μυητικές εκδηλώσεις και γιορτές που διακρίνονται για το πολύ παράξενο φαντασμαγορικό χρώμα τους. Ο Κερνούννος είναι θεός της γης αλλά και του ουρανού, υποδηλώνοντας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο την σοφία που εντοπίζεται στις σχέσεις μεταξύ ουρανού και γης.
Έντονη κάνει την εμφάνισή της, ανάμεσα στους κέλτες θεούς, η λεγόμενη τριαδική θεά Μόρριγκαν (Morrigan) και έχει ταυτόχρονα τις όψεις μιας νεαρής, ώριμης και ηλικιωμένης γυναίκας .
Τα ονόματα των τριών όψεων- εκδηλώσεων της θεάς Μόρριγκαν είναι Μάχα (Macha), Νέμιν (Nemain) και Μπάνουα (Banba). Μάλιστα ως Μπάνουα παντρεύτηκε τον θεό Ντάιντα και γένννησε απ’ αυτόν τον θεό Ένγκους (Oengus), ο οποίος έγινε αργότερα θεός του χρόνου. Η Μπάνουα εμφανίζεται επίσης με τη μορφή κορακιού να συνοδεύει τον θεό Λουγ στις μάχες, με την αποστολή της μεταφοράς των πολεμιστών που σκοτώθηκαν στον παράλληλο κόσμο Sidh. Σ’αυτόν τον τελευταίο μάλιστα, η θεά βασιλεύει σε μια περιοχή που ονομάζεται «χώρα των γυναικών» (Tir na mba στα ιρλανδικά).
Κομμάτι από πέτρινο κύκλο αφιερωμένο στον Κρομ Κρούουχ
Ο θεός Κρομ Κρούουχ (Crom Cruach) θεωρείται σκοτεινός και σχετίζεται με τον κάτω κόσμο ή σύμφωνα με την δρυιδική διδασκαλία, με τον Άννουν, και ακόμη με μια παράξενη θεώρηση που συνδέει την γονιμότητα της γης με τον πόλεμο.
Ο Μαναουήθαν Μακ Λυρ(Manawydan Mac Llyr) είναι θεός της θάλασσας και πολλές φορές μετέχει ο ίδιος ενεργώς στις περιπέτειες των θαλασσοπόρων.
Ακόμη στο Κελτικό Πάνθεον συναντούμε την φιγούρα της θεάς Σίλα νέι Γιχ (Suila na Gigh), που θεωρείται ως θεά της Δημιουργίας και της Καταστροφής. Παριστάνεται ως μια πολύ γκροτέσκα μορφή που θυμίζει καλικάντζαρο, δείγμα του πολύ ιδιαίτερου χιούμορ των Κελτών ακόμη και όταν οι τελευταίοι προσεγγίζουν τα πλέον βαθιά ζητήματα της ζωής και του θανάτου.
Επίσης μεταξύ των υπολοίπων θεών, ξεχωρίζουν η θεά Ντάανου (Danua), που θεωρείται η πρώτη μητέρα των Κελτών. Μια από τις πιο θεμελιακές φυλές της Ιρλανδίας ονομάζεται Τούουθα ντέι Ντάαναν (Tuatha da Danann) παίρνοντας το όνομά της από την θεά Ντάανου.
Κι ένα βίντεο με κέλτικη μουσική (Hills of Ireland λέγεται το κομμάτι) και τοπία από την Ιρλανδία
Τα Επιγράμματα δημοσιεύθηκαν μετά το 100π.χ. Μπορεί ο συγγραφέας να μην είναι ο ίδιος ο Φιλόδημος, ωστόσο κατά τη γνώμη του Sider (μελετητή των Επιγραμμάτων) πρόκειται για ένα πρόσωπο που σε μεγάλο βαθμό εμπνέεται από τις αρχές της Επικούρειας φιλοσοφίας και προσπαθεί να την βιώσει, αν και δεν το καταφέρνει πάντοτε.
Ο ίδιος ο Φιλόδημος καταδικάζει τον έρωτα και μιλά περιφρονητικά για την ερωτική επιθυμία, αρκετές φορές στο φιλοσοφικό του έργο. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως η ποιητική αξία των παρακάτω στίχων είναι ανεξάρτητη με το αν συμφωνούν με τις αρχές της επικούρειας φιλοσοφίας.
Απολαύστε μερικούς από τους στίχους αυτής της διαχρονικής ερωτικής ανθολογίας (οι ζωγραφιές είναι του Borris Vallejo):
Το παίξιμο της άρπας και η ομιλία της Ξανθίππης,
το εύγλωττο βλέμμα και το τραγούδι της και η φλόγα που αρχίζει
να σιγοκαίει
θα σε κάψουν ψυχή μου. Δεν ξέρω γιατί, πότε και πώς θα συμβεί.
Θα το μάθεις δύσμοιρη ψυχή μου όταν θα τσουρουφλίζεσαι.
Κάθε φορά που βρίσκομαι στην αγκαλιά της Κυδίλλης, είτε μέρα
είτε νύχτα τολμήσω να την αναζητήσω,
περπατώ στο χείλος του γκρεμού και το ξέρω, ξέρω ότι κάθε φόρα
παίζω το κεφάλι μου στα ζάρια.
Και τί με ωφελεί που ξέρω; Γίνεσαι θρασύς όταν με σέρνεις Έρωτα,
και παίρνεις από την καρδιά μου τη σκιά του φόβου…….
Η Χαριτώ κλείνει τα εξήντα της χρόνια, όμως οι πλεξούδες της
παραμένουν ακόμα μαύρες και μακριές,
τα δύο της στήθη στέκουν στο στέρνο της ολόρθα σαν αλαβάστρινoi
κώνοι χωρίς να χρειάζονται στηθόδεσμο,
ενώ το δέρμα της αρυτίδωτο αποπνέει ακόμα αμβροσία, σαγήνη
ακατανίκητη και χίλιες ακόμη χάρες.
Όσοι εραστές δεν πτοείστε από φλογερούς πόθους σπεύστε,
λησμονώντας πόσες δεκαετίες την βαραίνουν.
Τί πόδια θεέ μου, τί γάμπες και τί μηροί (θα λιποθυμίσω)
τί πισινά, τί εφηβαίο και τί λαγόνες
τί ώμοι θεέ μου και τί στήθη, και τί λεπτός λαιμός είναι αυτός,
τί χέρια και τί μάτια (θα τρελαθώ τελείως),
μα και με τί τέχνη κουνιέται και τί φιλιά υπέροχα μοιράζει
και τί φωνούλα είναι αυτή (πάρτε με για θυσία)
Τί κι αν είναι μια Ιταλίδα Φλώρα που δεν ξέρει να τραγουδά
τους στίχους της Σαπφούς
κι ο Περσέας ερωτεύτηκε κάποτε την Ινδή Ανδρομέδα.. Δεν πρόβαλε ακόμα ο καρπός από τον ανθό ούτε μαύρισαν ακόμα
τα τσαμπιά που θα προβάλουν την παρθενική σου χάρη.
Όμως οι νεαροί Έρωτες, Λυσιδίκη, ήδη τροχίζουν τα τόξα τους
που βρίσκουν
γρήγορα στόχο και μια κρυφή φωτιά σιγοκαίει μέσα μας.
Ας φύγουμε δύστυχοι εραστές πριν τα βέλη των Ερώτων
πάρουν θέση στην χορδή.
Προβλέπω να ξεσπά μεγάλη φωτιά σε λίγο..
Φώτισε δικέρατη, νυχτερινή, φιλεύωχη Σελήνη, φώτισε
γλιστρώντας μέσα από των παραθυριών τις γρύλιες
λούσε με το φως σου το ξανθό Καλλίστιον. Κανείς δε σε φθονεί,
αθάνατη, εσένα που θωρείς από ψηλά τα έργα των εραστών.
Ξέρω Σελήνη μακαρίζεις κι εκείνη κι εμένα,
άλλωστε και τη δική σου ψυχή πυρπόλησε κάποτε ο έρωτας
του Ενδυμίωνα.
Paradise Lost Thesis 