«Κάθε γενιά αναμφίβολα, πιστεύει ότι θα αλλάξει τον κόσμο»- Αλμπέρ Καμύ

«Από τη στιγμή που όλοι θα πεθάνουμε, είναι προφανές πως το πού και το πότε δεν έχει σημασία»
«Μου έχει μείνει λίγος χρόνος και δεν ήθελα να τον σπαταλήσω στο Θεό..» (Ο ξένος, 1942)

«Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι..»

Ο Αλμπέρ Καμύ, γαλλοαλγερινός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ το 1957.

Γεννήθηκε στις 07-11-1913 στο Μοντοβί της Αλγερίας και πέθανε στις 04-01-1960 στη Σανς της Γαλλίας στις 04-01-1960. Έζησε στην Αλγερία και στη Γαλλία. Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του (μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και τον Ζαν Γκρενιέ, που θα παρουσιάσει στο μαθητή του το έργο του Νίτσε). Ξεκινάει να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό Sud το 1932. Μετά από το απολυτήριο λυκείου (bac), παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της φιλοσοφικής σχολής, αλλά η φυματίωση τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation).

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Αλγερίας (1935). Ήταν ενταγμένος στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα όπως και στο Κόμμα των Πολιτών της Αλγερίας.

Ιδρυτής του Theatre du Travail (1935) για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής, ηθοποιός και θεωρητικός, χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του (Ο Ξένος και Η Πανούκλα) όσο και στα θεατρικά του έργα (Καλιγούλας, Οι Δίκαιοι) αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια (Ο Μύθος του Σισσύφου, Ο Επαναστατημένος άνθρωπος).

«Μην περπατάς μπροστά μου, μπορεί να μην σε ακολουθήσω.. Μην περπατάς πίσω μου μπορεί να μην σε οδηγήσω.. Απλώς περπάτα δίπλα μου και γίνε φίλος μου«

Στο περιθώριο των κυριάρχων φιλοσοφικών ρευμάτων ο Καμύ επέμεινε στον στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Αρνούμενος να εκφράσει ομολογία πίστεως στο Θεό, στην ιστορία ή στη λογική, ήρθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, το Μαρξισμό και τον Υπαρξισμό. Δε σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια στα ιδεολογήματα και τις αφαιρέσεις που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση.

Οσοι ερευνούν τη ζωή του, κάποια στιγμή συμφωνούν σ’ ένα χαρακτηριστικό: στην πυρετώδη επιθυμία του για ζωή. Xωρίς να αποσιωπούν στη συνέχεια και την εντιμότητά του, που διακρίνεται στις θέσεις που υιοθέτησε σε διάφορα ζητήματα, με εξέχουσα περίπτωση τη στάση του ως κομμουνιστή: «Hταν από τους λίγους που καταδίκασαν τα σταλινικά εργατικά στρατοπέδα όταν αποκαλύφθηκαν». Σε αντίθεση με τον επίσης κομμουνιστή Σαρτρ, που όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του «Γκάρντιαν» «η… ευέλικτη στάση του ευνόησε πολλαπλά τη θέση του ως διανοούμενου και όχι μόνο».

Στα βάθη του χειμώνα, απέκτησα επίγνωση πως εντός μου υπάρχει ένα ακατανίκητο καλοκαίρι..

Έγραψε μάλιστα στην Ελένη Καζαντζάκη: «…Και ακόμα δεν ξεχνώ ποτέ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα…»

Αναδημοσιεύω ένα κομμάτι από το λόγο του κατά την τελετή απονομής του βραβείου που είχε ως θέμα την αποστολή του διανοούμενου, θέμα που πάντα είναι επίκαιρο (περισσότερο ίσως στις μέρες μας ):

«Ο ρόλος του συγγραφέα δεν διαχωρίζεται από τα δύσκολα καθήκοντα. Εξ ορισμού δεν μπορεί σήμερα να τεθεί στην υπηρεσία εκείνων που δημιουργούν την ιστορία, αλλά μόνο στην υπηρεσία εκείνων που την υφίστανται. Διαφορετικά, βρίσκεται μόνος και χωρίς την τέχνη του. Ούτε όλοι οι στρατοί των τυραννικών καθεστώτων δεν μπορούν να τον βγάλουν από τη μοναξιά του, ακόμη κι αν, και κυρίως αν, συμφωνήσει να τους ακολουθήσει. Ομως η σιωπή ενός αγνώστου φυλακισμένου, αφημένου στις ταπεινώσεις, στην άλλη άκρη του κόσμου, αρκεί για να επαναφέρει τον συγγραφέα από την εξορία, κάθε φορά τουλάχιστον που καταφέρνει, μέσα από τα προνόμια της ελευθερίας του, να μη λησμονεί αυτή τη σιωπή και να τη συγκρατεί μέσα από την τέχνη του.

Κανείς από εμάς δεν είναι αρκετά σημαντικός για κάτι τέτοιο. Αλλά σε κάθε περίσταση της ζωής του, σκοτεινής ή πρόσκαιρα λαμπερής, δεμένος χειροπόδαρα από την τυραννία ή ελεύθερος για κάποιο χρόνο να εκφραστεί, ο συγγραφέας μπορεί να ξαναβρεί την αίσθηση μιας ζωντανής κοινότητας η οποία θα τον δικαιώσει, με μόνη προϋπόθεση να αποδεχτεί , όσο μπορεί, τα δύο φορτία που διαμορφώνουν το μεγαλείο του επαγγέλματός του : την υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας. Αφού η φιλοδοξία του είναι να συνενώσει τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, δεν μπορεί να βολευτεί με το ψεύδος και την υποταγή, τα οποία, όπου βασιλεύουν, αυξάνουν τη μοναξιά. Οποιες κι αν είναι οι προσωπικές μας αδυναμίες, η ευγένεια του επαγγέλματός μας, θα ριζώνει πάντα σε δύο σκοπούς δύσκολους να υπηρετήσεις: την άρνηση να ψεύδεσαι για όσα γνωρίζεις και την αντίσταση στον καταναγκασμό. (…)

"Je comprends ici ce qu'on appelle gloire : le droit d'aimer sans mesure" "Κατανοώ αυτό που αποκαλείται "δόξα": είναι το δικαίωμα στην αγάπη χωρίς μέτρο" - Στήλη προς τιμήν του Καμύ στο Τιπάζα της Αλγερίας

Κάθε γενιά, αναμφίβολα, πιστεύει ότι θα αλλάξει τον κόσμο. Η δική μου γνωρίζει όμως ότι δεν πρόκειται να το κάνει. Ωστόσο, ο ρόλος της είναι ίσως μεγαλύτερος. Πρέπει να εμποδίσει τον κόσμο να φθαρεί. Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης ιστορίας όπου εμπλέκονται αποτυχημένες επαναστάσεις, τεχνικές που ξεστράτισαν, πεθαμένοι θεοί και παρωχημένες ιδεολογίες, όπου μέτρια καθεστώτα μπορούν σήμερα να καταστρέψουν τα πάντα, χωρίς να γνωρίζουν πώς να πείσουν, όπου το πνεύμα ταπεινώθηκε μέχρι που έγινε η υπηρέτρια του μίσους και του καταναγκασμού, αυτή η γενιά όφειλε, στην ίδια και γύρω της, να επανορθώσει, ξεκινώντας από τις δικές της αρνήσεις , κάτι από αυτό που κάνει να ζεις και να πεθαίνεις αξιοπρεπώς».

Να σημειώσω τέλος πως ο Βασίλης Ραφαηλίδης θεωρούσε τον Καμύ ως δάσκαλό του (το αναφέρει στο βιβλίο του «Λαοί της Ευρώπης»).

_______________________________________________________________________________________________________

Πηγές:

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=91132208

http://www.hri.org/E/1997/97-10-23.dir/keimena/art/art1.htm

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%8D

http://portal.activeradio.gr/forum/index.php?topic=727.0

Ο θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς και τα ταξίδια του στην Αμερική

Στα 1592 ο τολμηρός θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς αναζήτησε για λογαριασμό του Ισπανικού Στέμματος πρόσβαση από τις νότιες θάλασσες στην Ευρώπη μέσω ενός βορειοδυτικού περάσματος, όπως το οραματίστηκε πρώτος ο Σερ Φράνσις Ντρέικ και προσδοκούσαν οι σύγχρονοί του. Η ρότα του τον οδήγησε στις ακτές της Βόρειας Αμερικής όπου ανακάλυψε το στενό εκείνο που είναι γνωστό σήμερα ως «Στενό του Ιωάννη Φωκά». Γεννημένος στην Κεφαλονιά, ο καπετάν-Φωκάς έζησε μια ζωή στη θάλασσα κι έγινε γνωστός για τα παράτολμα ταξίδια του στον Ειρηνικό ωκεανό. Ας ξεκινήσουμε όμως την ιστορία του από την αρχή..

Οι ακτές του στενού «Juan De Fuca»

Μετά την Aλωση του 1453, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Πόλης αναζήτησε καταφύγιο σε περιοχές μακριά από την οθωμανική λαίλαπα. Μια από τις οικογένειες που κατέφυγαν σε περιοχές της σημερινής Ελλάδας είναι και οι πρόγονοι του Ιωάννη Φωκά. Γεννημένος το 1536 στο χωριό Βαλεριάνος του Ελειού στην Κεφαλονιά, ήταν γνωστός και ως Απόστολος Βαλεριάνος ή Φωκάς Βαλεριανάτος, προφανώς για να τον ξεχωρίζουν από άλλα μέλη της οικογένειας που ζούσαν στο Αργοστόλι. Εκείνη την περίοδο, η επέκταση της κυριαρχίας της Ισπανίας στις ακτές της Ιταλίας και οι εμπορικές σχέσεις με τα Ιόνια νησιά, έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς ντόπιους ναυτικούς να απασχοληθούν σε ισπανικά πλοία ως πληρώματα και αξιωματικοί.

Ο Ιωάννης Φωκάς όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό και ταξίδεψε στην Ισπανία από όπου αναχωρούσαν πλοία για τις υπερπόντιες κτήσεις. Οι αξιοθαύμαστες επιδόσεις του στη ναυσιπλοΐα προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του βασιλιά της Ισπανίας ο οποίος τον διόρισε πλοηγό στο στόλο των Δυτικών Ινδιών για πάνω από σαράντα χρόνια. Στα τέλη του 16ου αιώνα είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη λόγω των τολμηρών ταξιδιών του στον Ειρηνικό ωκεανό. Η εξερεύνηση του κόσμου για τον Ιωάννη Φωκά ξεκίνησε από εδώ.. Στα 1592, ο αντιβασιλέας της Νέας Ισπανίας (το σημερινό Μεξικό), Luis de Velaseo, του ανέθεσε την ανακάλυψη των στενών του Έινιαν (Straits of Anian) από όπου υπήρχε ο φόβος ότι οι Aγγλοι θα περνούσαν στον Ειρηνικό ωκεανό. Του ζητήθηκε επίσης η ανακάλυψη ενός βορειοδυτικού περάσματος που επέτρεπε την πρόσβαση από τις νότιες θάλασσες στην Ευρώπη μέσω του Βόρειου Ατλαντικού, όπως το είχε οραματιστεί ο σερ Φράνσις Ντρέικ.

Τα πληρώματα των δύο πλοίων της αποστολής αρμένισαν κατά μήκος της Δυτικής ακτής της Βόρειας Αμερικής (Μεξικό, Καλιφόρνια), μέχρι γεωγραφικό πλάτος 47 μοιρών και εισήλθαν στα στενά που χωρίζουν το νησί του Βανκούβερ στον Καναδά από την Αμερικανική Ήπειρο. Στις ακτές οι ναύτες παρατήρησαν γη πλούσια σε καρπούς και μεταλεύματα και ιθαγενείς ενδεδυμένους με δέρματα ζώων. Συνέχισαν μέχρι την έξοδό τους από τα στενά στον Ειρηνικό και κατόπιν κατέπλευσαν νότια. Κατά την επιστροφή του στο Ακαπούλκο ο θαλασσοπόρος Φωκάς έγινε δεκτός με τιμές αλλά η ανταμοιβή που του είχε υποσχεθεί ο αντιβασιλέας δεν του καταβλήθηκε ποτέ. Μετά από υπομονή δύο ετών ταξίδεψε στην Ισπανία για να την διεκδικήσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αποφάσισε έτσι να επιστρέψει στην πατρίδα του για να αποσυρθεί.

Περνώντας από τη Βενετία το 1596, συναντήθηκε με τον Aγγλο αξιωματούχο John Douglass, στον οποίο αφηγήθηκε την ιστορία και αυτός απευθύνθηκε στον πρόξενο στο Aleppo της Ιταλίας, Michael Locke, που του πρότεινε να αναζητήσει το Βορειοδυτικό πέρασμα προς τον Ειρηνικό για λογαριασμό του Αγγλικού στέμματος. Πριν δεχθεί, ο Φωκάς ζήτησε αποζημίωση για ένα φορτίο που του είχε αποσπάσει ένας άλλος Aγγλος, ο Candish, σε ένα από τα ταξίδια του στις Φιλιππίνες και την Κίνα το Νοέμβριο του 1587. Μέχρι το 1602 ο Locke δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα χρήματα από την Αγγλία παρόλο το ενδιαφέρον που έδειξαν εκεί για τον έμπειρο πλοηγό. Στο διάστημα αυτό ο Ιωάννης Φωκάς επέστρεψε στην ιδιαίτερή του πατρίδα όπου αναζήτησε την ηρεμία και τη ξεκούραση μέχρι περίπου τα 70 του χρόνια, μακριά από περιπέτειες και τρικυμίες. Ο Locke δημοσίευσε το ημερολόγιο του καπετάν Φωκά, «Relación del viaje de Juan de Fuca y descubrimiento del estrecho de Anian», στα 1604 στο Λονδίνο.

Η Ισπανική καραβέλα "Santa Maria"

Το όνομά του δόθηκε στο σύμπλεγμα των στενών μεταξύ Βανκούβερ και Αμερικής από τη Ρωσική Αυτοκρατορική Ακαδημία Επιστημών στα 1725, γνωστό σήμερα παγκοσμίως ως «Juan de Fuca Strait». Η γεωγραφική θέση των στενών Η πρόσμειξη ρομαντικών και απίστευτων στοιχείων στην προφορική διάδοση της αφήγησης της ανακάλυψης έχει πυροδοτήσει μια από τις μεγαλύτερες συζητήσεις σχετικά με τις θαλάσσιες εξερευνήσεις. Βασισμένοι στην παντελή έλειψη αναφοράς στα Ισπανικά αρχεία για μια τέτοια αποστολή, κάποιοι δεν δέχονται ότι ο Ιωάννης Φωκάς κατόρθωσε αυτό που του καταλογίζει ο Locke και επιμένουν ότι ήταν φανταστικό πρόσωπο.

Ωστόσο έρευνα ενός Αμερικανού πρόξενου στα αρχεία των Ιονίων απέδειξε την ύπαρξή του. Ο ίδιος ο Cook δεν παραδέχθηκε την ύπαρξη του στενού, το οποίο αναγνώρισε μόλις το αντίκρισε, στα 1787, ο Charles Barkley. Αυτός στηρίχθηκε στην ακρίβεια της θέσης του στενού που αναφέρεται στο κείμενο του Locke, μεταξύ 47ου και 48ου παράλληλου. Έτσι μια παλαιότερη μαρτυρία του Juan Peréz το 1774, σχετικά με την ύπαρξη του στενού, έγινε αποδεκτή. Πλήθος άλλων λεπτομερειών στην περιγραφή της μορφολογίας της ακτής έχουν αποδειχθεί ακριβείς και το γεγονός ότι ο ίδιος ο Locke ήταν ένας αξιοσέβαστος Βρετανός πρόξενος δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το κατόρθωμα του Ιωάννη Φωκά.

_____________________________________________________________________________________________________________

Πηγές:

http://www.biographi.ca/009004-119.01-e.php?&id_nbr=232&interval=25&&PHPSESSID=k5ot6rfrh1d7ccilk42kddgbk4

http://www.kefalonitis.com/index.php?categoryid=24&p2_articleid=64

http://www.famousamericans.net/apostolosvalerianos/

Βρέθηκαν οι ορειβάτες που αγνοούνταν στον Όλυμπο (σχόλια)

Βρέθηκαν οι ορειβάτες που αγνοούνταν στον Όλυμπο

Εντοπίστηκαν τα ξημερώματα απο τις δυνάμεις διάσωσης οι δώδεκα ορειβάτες, οι οποίοι έχασαν τον προσανατολισμό τους σε υψόμετρο πάνω από τα 2.000 μέτρα στον Όλυμπο χθες αργά το απόγευμα.

Στην επιχείρηση εντοπισμού συμμετείχαν ομάδες της ΕΜΑΚ, της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Λιτοχώρου και της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης.

Σύμφωνα με τον Διοικητική Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, όλα τα άτομα είναι καλά στην υγεία τους. Να σημειωθεί ότι ανάμεσα στους αγνοούμενους υπήρχαν και ανήλικα παιδιά. Αυτή τη στιγμή οι ορειβάτες με την βοήθεια των δυνάμεων διάσωσης, κατευθύνονται προς το σημείο από όπου ξεκίνησαν.

Μερικά σχόλια που ήθελα να κάνω:

1. Όταν δεν ξέρεις καλά το μονοπάτι για την κορυφή τότε είναι επικίνδυνο για σένα να ανέβεις – πώς διακινδυνεύεις την σωματική ακεραιότητα του παιδιού σου;

2. Ξεκινάς για ορειβασία έχοντας μαζί σου στο πίσω μέρος του μυαλού σου, πως για οποιοδήποτε λόγο μπορεί να χρειαστεί να το αναβάλλεις ή να γυρίσεις πίσω – ο,τιδήποτε αναπάντεχο μπορεί να συμβεί σε ένα περιβάλλον όπως του βουνού.

4. Είναι δυνατόν 12 άτομα να χαθούν ; Ούτε ένας έμπειρος ορειβάτης δεν ήταν μαζί τους; Εγώ έχω ανέβει νύχτα στον Όλυμπο και μια χαρά ανεβήκαμε (φυσικά και υπήρχαν έμπειροι μαζί μας-όχι εγώ δεν θεωρώ πως είμαι ένας από αυτούς).

Θα πρέπει να καταλάβουν μερικοί (ορειβάτες της κακιάς ώρας..) πως το βουνό πρέπει να το γνωρίζεις για να το ανέβεις με ασφάλεια – δεν είναι ούτε θα γίνει παιδική χαρά για ανώριμους.