Η δήθεν «ελληνική» Ανατολική Αυτοκρατορία της Ρώμης (Βυζάντιον κατά τους χριστιανούς)

«Πάψετε το χερουβικό κι ας χαμηλώσουν τα ‘αγια, [το γερανοοο]
παπάδες πάρτε τα γιερά και σεις κεριά σβηστήτε, [να φύγουμε όλοι νύχτα..]
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.. » [του Αλλάχ γιατί παίζει εντός έδρας]

Αφού λοιπόν οι σημερινοί Ιταλοί, πλην των φασιστών και των φασιζόντων, δεν χαρακτήρισαν ποτέ ιταλική τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γιατί εμείς χαρακτηρίζουμε ελληνική την «Βυζαντινή» ;

Διότι ψάχνουμε για ιστορικά ερείσματα προκειμένου να στηρίξουμε το καινοφανές στην εποχή του ιδεολόγημα του Κων.Παπαρρηγόπουλου για τη «συνεχή τρισχιλιετή ιστορία του ελληνικού έθνους», άποψη που κανείς πριν απ’ αυτόν ούτε καν τη διανοήθηκε. Όμως όταν οι ίδιοι οι λαοί δεν έχουν συνείδηση της ιστορικής τους συνέχειας, πώς γίνεται να έχουν οι μελετητές; Γίνεται και παραγίνεται, αρκεί το ιδεολόγημα να βολεύει την εξουσία προκειμένου αυτή να διατηρήσει τεχνητά τη συνοχή του «ποιμνίου». Απ’ το 1830 που υπάρχει το νεοελληνικό κράτος και μέχρι σήμερα, οι εξουσιαστές μας αντιμετωπίζουν μάλλον σαν ορθόδοξο ποίμνιο (σ.σ.: μπεεεεε!!) παρά σαν εθνότητα με ευδιάκριτα και τα άλλα εθνολογικά χαρακτηριστικά. Και το γεγονός πως μιλάμε νεοελληνικά (όχι ελληνικά, ελληνικά μιλούσαν μόνον οι αρχαίοι Έλληνες) δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ το γεγονός πως όλοι οι σημερινοί Ιταλοί, που ξέρουν πως είναι μια πανσπερμία λαών, μιλούν νεολατινικά.

Οι ιταλοί ιστορικοί δεν αντιμετωπίζουν την ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σαν μέρος της ιστορίας της Ιταλίας. Ελληνικού τύπου ιστορικές λαθροχειρίες στην Ιταλία αποκλείονται εντελώς. Διότι η ύπαρξη ιστορικών τεκμηρίων δεν επιτρέπει την αντικατάστασή τους με ιδεολογήματα και μυθεύματα. Στην Ελλάδα, τα στερούμενα συγκεκριμένων ιστορικών τεκμηρίων χρονικά διαστήματα της «ελληνικής» ιστορίας καλύπτονται με τη φαντασία. Στην Ιταλία δεν υπάρχουν τέτοια κενά και συνεπώς η φαντασία δε μπερδεύει τη δουλειά των ιστορικών. Η επιστημονική φαντασία δεν έχει θέση στην ιταλική ιστοριογραφία, όχι γιατί οι ιταλοί ιστορικοί είναι λιγότερο ευφάνταστοι απ’ τους έλληνες συναδέλφους τους, και κυρίως τον Παπαρρηγόπουλο, αλλά διότι κάθε μύθευμα για τους «ένδοξους προγόνους» και άλλα τέτοια ηχηρά ανατρέπεται εύκολα από την επιστημονική έρευνα. Ενώ στην Ελλάδα, το χριστιανικό «πίστευε και μη ερεύνα» περνάει ανετότατα από την ορθοδοξία στην ορθοδοξίζουσα ιστορική έρευνα. Και τούτο διότι, για χρονικό διάστημα χιλίων ετών περίπου δεν υπάρχει στην Ελλάδα πολύ συγκεκριμένο ιστορικό αντικείμενο για πολύ συγκεκριμένη ιστορική έρευνα. Εκτός και αν θεωρήσουμε το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος σαν ελληνικό δημιούργημα, οπότε το κενό καλύπτεται αυτομάτως.

Αλλά πριν από τον Κων.Παπαρρηγόπουλο, κανείς δε διανοείται να αντιμετωπίσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία σαν αποκλειστικό δημιούργημα των Ελλήνων, παρά μόνο στο μέτρο που η ελληνική, που για αιώνες είναι η μόνη επίσημη γλώσσα του χριστιανισμού (αργότερα προστίθεται και η λατινική) γίνεται επίσημη γλώσσα της Αυτοκρατορίας απ’ τα μέσα περίπου της ζωής της και μέχρι το θάνατό της.

Αν όμως δούμε την ιστορία μόνο από τη γλωσσική της παράμετρο τότε οι Έλληνες που σήμερα γνωρίζουν καλά την αγγλική και μέσω αυτής επηρεάζονται από τον αγγλικό και τον αμερικανικό πολιτισμό, δεν μπορεί να παρά να είναι είτε Άγγλοι, είτε Αμερικάνοι. Η λογική όταν παραβιάζεται πρέπει να παραβιάζεται με .. λογική.

Όσο για την ορθοδοξία, μόνον ο θεός των ελλήνων ξέρει πως έγινε εκκλησιαστική και μεταφυσική αποκλειστικότητα των Ελλήνων, όταν μάλιστα όλοι γνωρίζουμε πως στη συντριπτική πλειοψηφία των ορθοδόξων την αποτελούν οι Ρώσοι.

____________________________________________________________________________________

(από το βιβλίο  «Λαοί της Ευρώπης»  του Βασίλη Ραφαηλίδη)