«Κρίση δημοκρατίας» και τρόποι αντιμετώπισής της..

Αν το κοινό ξεφεύγει από την περιθωριοποίηση και την παθητικότητα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια «κρίση δημοκρατίας» που πρέπει να αντιμετωπιστεί, εξηγούν οι φιλελεύθεροι διανοητές, εν μέρει μέσω μέτρων για να τεθούν υπό έλεγχο οι οργανισμοί που ευθύνονται για την «κατήχηση των νέων» – σχολεία, πανεπιστήμια, εκκλησίες και συναφή- ακόμα και μέσω κυβερνητικού ελέγχου στα Μ.Μ.Ε. αν δεν αρκεί η αυτολογοκρισία.

Για τη διατύπωση αυτών των απόψεων, οι σύγχρονοι διανοητές αντλούν από καλές καταστατικές πηγές. Ο Τζέιμς Μάντισον υποστήριζε ότι η εξουσία πρέπει να ανατεθεί στον «πλούτο του έθνους», στην «πλέον ικανή ομάδα ανθρώπων», που κατανοούν ότι ρόλος της κυβέρνησης είναι να «προστατεύσει τη μειοψηφία των πλουσίων από την πλειοψηφία». Στην προ-καπιταλιστική κοσμοθεωρία του, ο Μάντισον είχε την πίση πως ο «φωτισμένος πολιτικός» και ο «καλοπροαίρετος φιλόσοφος»που επρόκειτο να ασκήσουν την εξουσία θα «διέκριναν το πραγματικό συμφέρον της πατρίδας τους»και θα διαφύλασσαν το δημόσιο συμφέρον από τις «αταξίες» των δημοκρατικών πλειοψηφιών.

Η αναγνώριση ότι ο έλεγχος της γνώμης είναι το θεμέλιο της κυβέρνησης, από την πιο δεσποτική έως την πιο φιλελεύθερη, ανάγεται τουλάχιστον στην εποχή του Ντέιβιντ Χιουμ, όμως θα πρέπει να προστεθεί μια διευκρίνιση: Είναι πολύ σημαντικότερος στις πιο ελεύθερες κοινωνίες, όπου η πειθαρχία δεν μπορεί να διατηρηθεί με το μαστίγιο. Είναι απολύτως φυσικό ότι οι σύγχρονοι θεσμοί ελέγχου της σκέψης – που ονομαζόταν «προπαγάνδα» επινοήθηκαν στις πιο ελεύθερες κοινωνίες.

Η Βρετανία πρωτοπόρησε με το υπουργείο Πληροφοριών, που ανέλαβε να «κατευθύνει τη σκέψη του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου». Ο Γουίλσον ακολούθησε λίγο μετά, με την Επιτροπή Δημοσίων Πληροφοριών του. Οι επιτυχίες της προπαγάνδας του ενέπνευσαν προοδευτικούς θεωρητικούς της δημοκρατίας και τη σύγχρονη βιομηχανία Δημοσίων Σχέσεων. Εξέχοντα μέλη της επιτροπής, όπως ο Λίπμαν και ο Έντουαρντ Μπέρνεϋ, άντλησαν σαφώς από αυτά τα επιτεύγματα στον έλεγχο της σκέψης, τον οποίο ο Μπέρνεϋ αποκάλεσε «το μηχανισμό της συναίνεσης… την πεμπτουσία της δημοκρατικής διαδικασίας». Ο όρος «προπαγάνδα» εμφανίστηκε ως λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα το 1922 και στην Εγκυκλοπαίδεια Κοινωνικών Επιστημών μια δεκαετία αργότερα, με την επιστημονική υποστήριξη του Χάρολντ Λάσγουελ προς τις νέες τεχνικές για έλεγχο της κοινής γνώμης. Οι μέθοδοι των πρωτοπόρων ήταν ιδιαιτέρως σημαντικές, γράφει ο Ράνταλ Μάρλιν στην Ιστορία της προπαγάνδας, λόγω της ευρύτατα διαδεδομένης μίμησης… από τη ναζιστική Γερμανία, τη Νότια Αφρική, τη Σοβιετική Ένωση και το αμερικανικό Πεντάγωνο», αν και τα επιτεύγματά της βιομηχανίας δημοσίων σχέσεων επισκίασαν τους πάντες.

Από το βιβλίο «Ηγεμονία ή Επιβίωση» του Νόαμ Τσόμσκυ

About the unfair and anethical «Patents penting» and «copyrights»

This is a small bio of sir Jagadish Chandra Bose from wikipedia:

Sir Jagadish Chandra Bose, CSI, CIE, FRS (Bengali: জগদীশ চন্দ্র বসু Jôgodish Chôndro Boshu) (November 30, 1858 – November 23, 1937) was a Bengali polymath: a physicist, biologist, botanist, archaeologist, and writer of science fiction.^[1] He pioneered the investigation of radio and microwave optics, made extremely significant contributions to plant science, and laid the foundations of experimental science in the Indian subcontinent.^[2] He is considered one of the fathers of radio science,^[3] and is also considered the father of Bengali science fiction. He was the first from the Indian subcontinent to get a US patent, in 1904.

Born in Bengal province of British India, Bose graduated from St. Xavier’s College, Calcutta. He then went to the University of London to study medicine, but couldn’t complete his studies due to health problems. He returned to India and joined the Presidency College as a Professor of Physics. There, despite racial discrimination and a lack of funding and equipment, Bose carried on his scientific research. He made remarkable progress in his research of remote wireless signaling and was the first to use semiconductor junctions to detect radio signals. However, instead of trying to gain commercial benefit from this invention Bose made his inventions public in order to allow others to develop on his research. Subsequently, he made some pioneering discoveries in plant physiology. He used his own invention crescograph to measure plant response to various stimuli, and thereby scientifically proved parallelism between animal and plant tissues. Although Bose filed for patent for one of his inventions due to peer pressure, his reluctance to any form of patenting was well known. Now, some 70 years of after his death, he is being recognised for many of his contributions to modern science.

There are millions other scientists that will remain anonymous for ever, even though they have made great inventions. But they SHARED all this knowledge (like Bose) with others so the benefit for the mankind was greater than if they had a patent.

How could a man believe that his knowledge is his ‘property’? Have he taken all this from an alien? Knowledge is a property of all humankind and passes from generation to generation.

How would it looked like to you if you were paying so you could read Aristotles or Platon? Or ignite a fire?

If knowledge was private then we would still living in caves, with a fire made from woods and  haunting deers!

There are many incidents in the human history where two people who lived in another country who made the same invention because there was the same need. Was it a stealing? Of course not. It would be the same to accuse the bugs that bats hunts they have stolen their radio-vision. By the way, there are many inventions that were indeed stolen from others scientists, as some of them were left unfinished. So, why should one person gets the glory for others?

In conclusion I would say that the ‘patents penting’ system is an unfair way to promote science and technologies.Since no one pay the copyright for the wheel there shouldn’t be no one to pay for ‘inventions’.Of course all these happens because the big consortiums wants to speculate and to crash the small companies. In nowadays there is a discussion about the need to put patents in the ‘way of the programs look’ or ‘the algorithm of the software’, another anethical way to stop software manufacturers from being creative.