Δικαίωμα στην Ευθανασία

Ο παραλογισμός της ανθρώπινης λογικής. Ένας άνθρωπος που υποφέρει ανάπηρος σε ένα κρεβάτι και είναι ανίκανος να ζήσει μια φυσιολογική ζωή δεν μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια των γιατρών για να τερματίσει τη ζωή του!

Η χριστιανική θρησκεία επιβάλλει την άποψη ότι η ζωή είναι «δώρο Θεού» και δεν πρέπει να την τερματίζουμε εφόσον οι συνθήκες για την διατήρησή της είναι οι χειρότερες δυνατές. Πρώτα από όλα η ζωή του καθενός είναι στην αποκλειστική «ιδιοκτησία» του. Δεν ανήκει η ζωή μου, η ζωή μας σε καμία εκκλησία και σε κανένα κράτος. Όποτε θέλουμε μπορούμε να την τερματίσουμε (κατά την βούλησή μας εφόσον έχουμε σώας τας φρένας). Το πρόβλημα όμως είναι πως ένας άνθρωπος που υποφέρει από μια ανίατη ασθένεια και είναι κατάκοιτος δεν «ζει» καμία ζωή. Το να πρέπει να σε ταΐζουν άλλοι, να σε αλλάζουν τα πάμπερς, να σε πλένουν, να σε ξύνουν όταν κάτι σε τρώει.. Συγνώμη αλλά αυτό είναι χειρότερο από το θάνατο και δεν θα το ευχόμουν ούτε στον εχθρό μου.

Δεν μπορεί η νομοθεσία να απαγορεύει σε έναν άνθρωπο να ζητάει την βοήθεια για να τερματίσει το μαρτύριό του.

Η ζωή είναι όμορφη, όταν έχεις την υγεία σου , όταν μπορείς να απολαύσεις την ζωή σου χωρίς να εξαρτάσαι ΑΠΟΛΥΤΑ από τους άλλους ακόμη και για τις σωματικές σου ανάγκες. Φυσικά ο γιατρός θα έχει γραπτή (ή μαγνητοσκοπημένη) την αίτηση για τερματισμό των σωματικών του λειτουργιών από τον ασθενή πριν κάνει ο,τιδήποτε.

Μια πολύ όμορφη ταινία για το θέμα αυτό είναι το «Η θάλασσα μέσα μου» . Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να την δείτε. Μόνο να έχετε αρκετά πακέτα χαρτομάντιλα για ρεζέρβα κατά την προβολή της γιατί εμένα μου τέλειωσαν πριν τελειώσει η ταινία.